Impreza najgorszego sortu

Sąsiedzi / Neighbors (2014 / 96 minut)
reżyseria: Nicholas Stoller
scenariusz: Andrew J. Cohen, Brendan O'Brien

Film kosztował 18 milionów dolarów i koszty produkcji zwróciły się już po pierwszym dniu wyświetlania. Zaskakujące jak na film z najwyższą kategorią wiekową. Ale takie imprezowe, ostre kino najwidoczniej ma równie wielu odbiorców, co superprodukcje głównego nurtu kosztujące setki milionów dolców i kręcone pod kategorię PG-13 (jak najnowsza Godzilla). Sąsiedzi Nicholasa Stollera to komedia cechująca się prymitywnym, wulgarnym humorem przekraczającym granice dobrego smaku. Opowiada o konflikcie między studenckim bractwem ΔΨB (Delta Psi Beta) a młodym małżeństwem, które już dorobiło się jednego dzieciaka. Studenci urządzają huczną imprezę, zaś mieszkająca w sąsiedztwie para pragnie ciszy i spokoju, by się porządnie wyspać i rano pójść do pracy. Zaczyna się więc od prośby, aby ściszyć muzykę. Gdy ona nie skutkuje, zostaje wezwana policja. I to jest pierwszy pretekst do rozpoczęcia wojny.

Z takiego pomysłu można było zrobić bardzo udane, mega zabawne kino rozrywkowe, lecz autorzy scenariusza nie wykorzystali w pełni tej idei. Poziom większości gagów jest fatalny, powoduje śmiech głównie dzięki świetnemu aktorstwu. Nie ma tu aktorów zarabiających grube miliony, ale grają oni lepiej niż ci najwyżej opłacani - w tym zdaniu nie ma ani odrobiny przesady, gdyż wśród najlepiej opłacanych gwiazd znajdują się np. aktorzy ze Zmierzchu. Seth Rogen posiada naturalne vis comica i nie musi się zbytnio wysilać aby rozbawić widzów, natomiast w rolach ustatkowanych, tęskniących za szaleństwami młodości facetów sprawdza się wyśmienicie. Zaskoczeniem może być dobra rola Zaca Efrona. Przypadła mu w udziale postać hałaśliwego przywódcy bractwa, z której łatwo można było zrobić drażniącą, niesympatyczną postać. Tak się na szczęście nie stało.

Z kolei narzekający na hałas małżonkowie wydają się na pozór nudni przy szalonych imprezowiczach. Dobór aktorów okazał się jednak trafny i zadziałał cuda, bo mimo sięgających dna dowcipów ogląda się nadzwyczaj dobrze. Walter Huston, aktor znany ze Skarbu Sierra Madre, powiedział: „Nie płacą mi za to, by dobre kwestie brzmiały dobrze, ale za to, by złe brzmiały dobrze”. Aktorzy z filmu Stollera również podeszli do swojej pracy w ten właśnie sposób. Uznali że to prawdziwe aktorskie wyzwanie pracować ze skryptem tak głupim i żenującym, bo nawet taki tekst może być cennym sprawdzianem możliwości aktora. Tylko aby ten sprawdzian zaliczyć trzeba mieć poczucie humoru i olbrzymi dystans do siebie. Znakomicie spisała się szczególnie Rose Byrne, która stworzyła kreację na pograniczu karykatury i prawdy. W niektórych scenach jest wiarygodna jako odpowiedzialna matka (np. scena w szpitalu), w innych robi dobrą minę do złej gry lub pokazuje drzemiące w niej pokłady energii i komizmu.

Rzeczywiste postacie i sytuacje zostały ukazane w krzywym zwierciadle, aktorstwo jest więc totalnie przerysowane, a studencka balanga to metafora szalonych i niepoważnych lat młodości, które trzeba maksymalnie wykorzystać zanim osiągnie się wiek dojrzały. Bardzo dobra jest idea autorów, by zetknąć ze sobą nieodpowiedzialną młodzież z dorosłością, która ich czeka i na razie objawia się pod postacią nerwowych małżonków po 30-ce. Niestety, rozpaczliwy poziom humoru nie pozwala mi uznać tej komedii za w pełni udaną rozrywkę. To jeden z najsłabszych filmów z udziałem Rose Byrne, ale co najdziwniejsze, z jedną z najlepszych ról w karierze tej australijskiej aktorki. Tak intensywne, wyraziste i przeszarżowane aktorstwo zasługiwało na ciekawszy scenariusz z fajniejszymi dialogami i bardziej wyszukanym humorem. Sąsiedzi to film, który może poprawić nastrój w trakcie seansu, lecz po wyjściu z kina odczuwa się niedosyt i ma się wrażenie straconego czasu.