24 (2001-10)
tytuły polskie: Przez 24 godziny (Canal+), 24 godziny (Polsat)
czas trwania: 8 sezonów po 24 epizody, 192 epizody po 43 minuty
tytuły polskie: Przez 24 godziny (Canal+), 24 godziny (Polsat)
czas trwania: 8 sezonów po 24 epizody, 192 epizody po 43 minuty
pomysł serii: Joel Surnow, Robert Cochran
Stałe elementy serialu
Styl wizualny - charakterystyczną jego cechą jest podzielony ekran (split screen), na którym widać jednocześnie kilka postaci albo jedną sytuację z różnych punktów widzenia. Split screen służy też tradycyjnie do pokazania rozmowy telefonicznej. Styl wizualny jest w równym stopniu zasługą reżysera, operatora i montażysty. Reżyser musi tak zorganizować plan by godzina na zegarze zgadzała się z tym, co widać na ekranie. Operator musi stworzyć wrażenie, że realizacja odbywała się w ciągu 24 godzin (a nie 10 miesięcy), a montażysta nie może się pomylić w sklejaniu ujęć, bo każda scena jest przeznaczona na konkretną minutę. Konieczny jest montaż równoległy, niedopuszczalne są retrospekcje.
Kilka wątków: chociaż głównym motywem są poszukiwania terrorystów przez Jacka Bauera to jednak występują też wątki poboczne. Na początku odcinka pod hasłem 'Previously on 24' (w poprzednich odcinkach) wymienieni są główni bohaterowie tych wątków (na przykład głównym bohaterem wątku politycznego w sezonach 1-3 był David Palmer).
Wątki polityczne: terroryzm w serialu przeprowadzany jest na dużą skalę, dlatego interweniuje prezydent wraz ze sztabem doradców i współpracowników. David Palmer okazuje się inteligentnym i opanowanym prezydentem, dobrze sprawującym władzę choć korzystającym z pomocy byłej żony intrygantki Sherry, która sporo namiesza w jego życiu. Następnym prezydentem zostaje John Keeler, którego nie będzie nam dane poznać zbyt dobrze. Po zamachu na jego życie obowiązki prezydenta przejmie Charles Logan, a po nim Wayne Palmer. Na krótko prezydentem będzie Noah Daniels, po którym stanowisko przejmie kobieta Allison Taylor.
Agencja CTU (Counter Terrorist Unit): specjalizująca się w wykrywaniu terrorystów i zapobieganiu atakom terrorystycznym poprzez wysyłanie w teren niezawodnych agentów i zatrudnianie pomagających im zza biurka analityków i innych specjalistów od komputerów (stąd sporo w serialu slangu komputerowego). Praca w agencji przebiega dynamicznie, nie można pozwolić sobie na jakikolwiek błąd, który spowolniłby pracę. Ale błędów nie da się uniknąć. Na przykład do agencji może przeniknąć wtyczka czyli osoba pracująca dla terrorystów, przeszkadzająca pracownikom w zlokalizowaniu przestępców.
Rozmowy telefoniczne: nieodłączny element każdego odcinka. By akcja posuwała się do przodu bohaterowie muszą być ze sobą w ciągłym kontakcie. Tak więc wszyscy mają telefony komórkowe.
Sceny tortur: są dowodem na to, że serialu nie powinny oglądać dzieci. Tortury są stosowane nie tylko przez terrorystów, ale też przez głównego bohatera i szefów agencji CTU w celu uzyskania informacji mogących znaleźć terrorystów lub osoby z nimi powiązane.
Zaskakujące zwroty akcji: twórcy znaleźli sposób na to jak zatrzymać widzów przed ekranem przez wszystkie odcinki. Wprowadzili sporo zaskakujących momentów na przykład poprzez uśmiercanie bohaterów, których widzowie zdążyli polubić oraz dodawanie nowych intryg i konfliktów, które trzymają w napięciu i dostarczają emocji. Do tego jeszcze dynamiczna akcja, w każdym kolejnym sezonie coraz bardziej spektakularna.
Recenzja
Na początek o fabule (krótko i bez spojlerów): agent jednostki antyterrorystycznej Jack Bauer musi w jak najkrótszym czasie rozpracować organizację przestępczą. Terroryści są przebiegli i dla powodzenia misji gotowi są oddać życie. A ich pomysły są szalone: próbują dokonać zamachu na ważną osobę w państwie, zdetonować bombę atomową i wywołać konflikt zbrojny przeciwko krajom arabskim, rozprzestrzenić groźnego wirusa itp.
W 24 jest wszystko co powinno być w dobrym thrillerze: świetny pomysł na fabułę i bohaterów - pomysł, który został w pełni wykorzystany i rozwinięty w bardzo zaskakujący sposób. Postacie są świetnie przedstawione na ekranie, ich zachowanie zależy od sytuacji w jakiej się znajdują, dramatyczne wydarzenia pokazują ich prawdziwy charakter, o jaki byśmy je nie podejrzewali. Mimo, że widzom się wydaje że znają bohaterów, czasami trudno przewidzieć niektóre reakcje.
Jeśli chodzi o aktorstwo wyróżnia się jeden aktor. Kiefer Sutherland jako Jack Bauer jest niesamowity, niezwykle przekonujący. Doskonale pokazał emocje: wściekłość wynikającą z sytuacji, które nie układały się po jego myśli, gniew z powodu osób, które go zawiodły, ból po stracie bliskiej osoby oraz strach przed utratą córki.
Serial wciąga od pierwszego odcinka. Sezon 1. pokazuje czego możemy się spodziewać oraz to, że tak naprawdę niczego nie możemy być pewni. Postaci są nieprzewidywalne. Co jakiś czas pojawiają się nowi bohaterowie, niektóre na krótko, inne przetrwają dłużej, dochodzą nowe czarne charaktery, które prowadzą do głównego terrorysty, pojawiają się nowe tropy, które albo zbliżają bohaterów do rozwiązania tajemnicy, albo okazują się zmyłką mającą odwrócić uwagę od głównego celu.
Kolejne sezony wykorzystują podobne chwyty, pojawiają się też nowe. W sezonie 2. u Jacka Bauera widać większe poświęcenie: kilka razy gotów jest oddać życie dla sprawy. Ale jedyne czego widz może być pewien to właśnie tego, że Jack Bauer przeżyje. W „dwójce” ciekawe przygody przeżywa Kimberly. Świetna jest scena, w której Kim mówi do Megan „Tutaj jesteśmy bezpieczne”, a widz już wie, że wcale tak nie jest i napięcie sięga zenitu. Zarówno ta jak i wiele innych scen jest bardzo dobrze przemyślanych.
Moim zdaniem najlepszy jest sezon 3. bo to w nim jest najwięcej emocji i napięcia. Jest też najwięcej trupów. W finale „trójki” główny bohater odreagowuje płaczem, co jest dobrym podsumowaniem, bo to w tym sezonie przeżył najbardziej dramatyczne wydarzenia, które zaważą na jego dalszym życiu, dokonał wielu dramatycznych wyborów, których na pewno nie zapomni do końca życia. Także w „trójce” są najciekawsze czarne charaktery: bracia Salazar i niezwykle przebiegły Saunders, które są wyraziste, dynamiczne i zapadają w pamięć na długo. Na wyróżnienie zasługuje przede wszystkim wiarygodna kreacja Joaquima de Almeidy w roli Ramona. Powracają także czarne charaktery z poprzednich sezonów, Nina i Sherry, które dopiero w „trójce” pokazały na co naprawdę je stać. Również w sezonie trzecim najsympatyczniejsze postaci, Michelle i Tony, mają większe role i więcej możliwości by pokazać silny charakter, charyzmę i temperament. Dochodzą jeszcze nowe charyzmatyczne postaci, przede wszystkim młody, zdolny i odważny agent Chase Edmunds.
Sezon 4. rozczarowuje - brak w nim efektu zaskoczenia z wyjątkiem ostatnich odcinków (atak na konsulat i jego konsekwencje). Niektóre sytuacje są nieciekawe a postacie irytujące. Plusem „czwórki” jest powrót znanych i lubianych postaci: Tony'ego, Michelle i Davida oraz całkiem dobra kreacja Shohreh Aghdashloo w roli Diny; jej upiorny głos może spowodować dreszcze. „Czwórkę” ogląda się dobrze, ale po znakomitych trzech sezonach widz miał większe wymagania.
Sezon 5. jest zrealizowany sprawnie i z pomysłem, ale oglądając go nie ma już takich emocji jak wcześniej. Formuła serialu się znudziła, tym bardziej, że nie wprowadzono żadnych oryginalnych elementów, które wyróżniałyby się spośród innych sezonów. Niektóre postaci i wątki są świetnie skonstuowane (Martha i Charles Logan, Christopher Henderson), a inne są irytujące i niepotrzebne (Diane i Derek Huxley). Są zaskakujące dramatyczne momenty, ale wielu rzeczy można się spodziewać. A w budowaniu napięcia nie pomagają liczne sceny akcji i duża ilość trupów. Sezon 4. miał świetną końcówkę i tak powinien się skończyć cały serial, niepotrzebnie dokręcono kontynuację i z dobrego serialu zrobiono „tasiemiec”.
Sezon 6. ma obiecujący początek (pierwsze cztery odcinki), po czym tempo zaczyna gwałtownie zwalniać i z każdym kolejnym odcinkiem poziom serialu się obniża, widać także brak nowych pomysłów w scenariuszu oraz brak logiki w niektórych scenach. Chociaż wprowadzono kilka nowych i ciekawych postaci (Doyle, Daniels, Assad), to jednak w pełni ich nie wykorzystano, czarne charaktery były bezbarwne i niezbyt przekonujące (Fayed, Gredenko), wątki w CTU i w Białym Domu nudne i nieciekawe, a motyw główny czyli poszukiwania terrorystów przez Jacka Bauera został zakończony w 17. godzinie. Ostatnie 7 godzin wyglądało więc jakby dokręcone na siłę - bez pomysłu, bez emocji i napięcia. W dodatku niektóre postaci pojawiły się, by bardzo szybko zniknąć bez żadnego wyjaśnienia (Charles i Martha Logan). Pomijam już to, że serial jest przegadany, bo czasami trzeba za pomocą dialogów pokazać relacje między bohaterami. Najgorsze są jednak: brak napięcia, wtórność i przewidywalność. Jedyne plusy to gra aktorska Kiefera Sutherlanda, który wcale nie wygląda na znudzonego rolą i dzięki niemu poziom serialu jest w miarę przyzwoity (trochę powyżej przeciętnej), klimatyczna muzyka niezawodnego Seana Callery'ego i niektóre sceny akcji, wyjątkowo efektowne jak na produkcję telewizyjną. Wprawdzie były zaskakujące momenty, ale niestety bardzo niewiele. Tak więc jednym słowem - rozczarowanie.
Mimo tego niecierpliwie czekałem na sezon 7., nie spodziewając się żadnych rewelacji. Dlatego jestem pozytywnie zaskoczony. W sezonie 2007-08 był strajk scenarzystów, który spowodował, że wiele seriali wyemitowano po zrealizowaniu 11-13 odcinków (np. 4. sezon Lost - 13 odc., 2. sezon Heroes - 11 odc., 3. sezon Prison Break - 13 odc. itd). Formuła serialu 24 wymagała, aby jeden sezon zawierał 24 odcinki, a więc twórcy przenieśli emisję na następny rok, dzięki czemu mieli więcej czasu na przemyślenia. No i wymyślili całkiem zgrabną, logiczną i zaskakującą fabułę, wprowadzając kilka nowości takich jak FBI zamiast CTU, kobietę - prezydent oraz Tony'ego Almeidę w zupełnie innej nieprzewidywalnej roli. Ciekawy okazał się też czarny charakter mistrzowsko zagrany przez Jona Voighta. Natomiast sytuacje w Białym Domu z początku nie były w stanie zainteresować widza (wałkowany do znudzenia dylemat prezydentów: negocjować z terrorystami czy nie), ale z czasem to się zmieniło.
Należy jeszcze dodać, że sezon siódmy był kontynuacją interesującego filmu telewizyjnego rozgrywającego się w Afryce pt. 24: Redemption (2008), w którym obok Kiefera Sutherlanda wystąpił znany brytyjski aktor Robert Carlyle.
Sezon 8. ogląda się już inaczej wiedząc, że jest to sezon ostatni. Zaczyna się niezbyt obiecująco, gdyż mamy do czynienia ze stałym zestawem motywów serialu. Jest więc zamach na prezydenta i odwrócenie uwagi od właściwego celu, znowu mamy do czynienia ze zdrajcą w rządzie i wtyczką w CTU, po raz kolejny pojawia się dylemat, czy negocjować z terrorystami, czy nie. Świetny i bardzo dynamiczny jest pierwszy odcinek wprowadzający w fabułę, a szczególnie zaskakujący finał tego odcinka. Kolejne trzy odcinki mają słabsze tempo, ale to wynika z tego, że należy stworzyć w miarę logiczną, ale też skomplikowaną fabułę oraz należy stworzyć ciekawe charaktery postaci. Zaskakująco zostały przedstawione znane nam postacie Chloe i agentki Walker. Chloe z jednej strony sprawia wrażenie wszystkowiedzącej i lepiej ocenia sytuację od swojego szefa, z drugiej zaś strony nie potrafi się przystosować do nowych metod pracy w CTU, przez co działa wolniej od innych pracowników. Za to finał odcinka czwartego wskazuje, że Renee Walker bardzo się zmieniła, na co Jack zareagował słynnym „Damn It”. W późniejszych odcinkach także postacie Charlesa Logana i Allison Taylor zostały przedstawione w dość nieoczekiwany sposób.
Widać wyraźnie, że scenarzyści nie mają już nowych pomysłów, przetwarzają tylko na różne sposoby stare, sprawdzone pomysły. Serial nie robi już takiego wrażenia jak dawniej. Ogląda się go tylko ze względu na akcję, nie spodziewając się niczego więcej. W pewnym momencie serial zaczyna iść w innym kierunku niż ktokolwiek by przypuszczał. Zgodnie z zasadą „zrobić błąd to jedno, a tuszować błąd to już zupełnie inna sprawa” Bauer jest wściekły, że amerykański rząd wspólnie z rosyjskim próbują ukryć zbrodnie, by doszło do podpisania traktatu. Wszyscy zamieszani w spisek odczują na własnej skórze wściekłość i determinację Jacka. Wiadomo, że dla wszystkich, w tym również dla głównego bohatera, nie może się to skończyć dobrze. Trzeba ponieść konsekwencje swoich czynów. Ostatnie odcinki pełne są napięcia i emocji, a finał jest bardzo poruszający. Chociaż narzekałem, że serial powinien się skończyć po czwartym sezonie to po obejrzeniu sezonu ósmego mam ochotę na więcej.
Twórcy zdawali sobie sprawę, że aby serial był bardziej dynamiczny nie mogą się opierać na tych samych postaciach. Stąd częste zmiany w obsadzie oraz uśmiercanie sympatycznych bohaterów. Dotyczyło to także Jacka Bauera, który choć nie ginie, zmienia gwałtownie swoją postawę wynikającą z nowych doświadczeń, nowych wyzwań. Każdy z ośmiu przedstawionych dni i nocy coś zmienił w jego życiu. Na jego psychice została rysa, która da o sobie znać w nieoczekiwanym momencie.
Kiedy 24 ogląda się pierwszy raz, robi wrażenie. Przy ponownym oglądaniu traci napięcie, ale można zauważyć całkiem niezłą muzykę, która tak wkomponowuje się w klimat serialu, że może być niezauważalna (niesłyszalna) za pierwszym razem.
24 to serial nowoczesny nie tylko dlatego, że bohaterowie posługują się nowoczesną technologią. Łamie schematy by zaskoczyć lub zdenerwować widza. Jednocześnie jest daleki od standardów telewizyjnych. Zawiera jednak elementy charakterystyczne dla amerykańskich filmów sensacyjnych: poprawność polityczną i jedynego w swoim rodzaju bohatera, który mimo przeciwności losu zawsze dopnie celu.
W 24 jest wszystko co powinno być w dobrym thrillerze: świetny pomysł na fabułę i bohaterów - pomysł, który został w pełni wykorzystany i rozwinięty w bardzo zaskakujący sposób. Postacie są świetnie przedstawione na ekranie, ich zachowanie zależy od sytuacji w jakiej się znajdują, dramatyczne wydarzenia pokazują ich prawdziwy charakter, o jaki byśmy je nie podejrzewali. Mimo, że widzom się wydaje że znają bohaterów, czasami trudno przewidzieć niektóre reakcje.
Jeśli chodzi o aktorstwo wyróżnia się jeden aktor. Kiefer Sutherland jako Jack Bauer jest niesamowity, niezwykle przekonujący. Doskonale pokazał emocje: wściekłość wynikającą z sytuacji, które nie układały się po jego myśli, gniew z powodu osób, które go zawiodły, ból po stracie bliskiej osoby oraz strach przed utratą córki.
Serial wciąga od pierwszego odcinka. Sezon 1. pokazuje czego możemy się spodziewać oraz to, że tak naprawdę niczego nie możemy być pewni. Postaci są nieprzewidywalne. Co jakiś czas pojawiają się nowi bohaterowie, niektóre na krótko, inne przetrwają dłużej, dochodzą nowe czarne charaktery, które prowadzą do głównego terrorysty, pojawiają się nowe tropy, które albo zbliżają bohaterów do rozwiązania tajemnicy, albo okazują się zmyłką mającą odwrócić uwagę od głównego celu.
Kolejne sezony wykorzystują podobne chwyty, pojawiają się też nowe. W sezonie 2. u Jacka Bauera widać większe poświęcenie: kilka razy gotów jest oddać życie dla sprawy. Ale jedyne czego widz może być pewien to właśnie tego, że Jack Bauer przeżyje. W „dwójce” ciekawe przygody przeżywa Kimberly. Świetna jest scena, w której Kim mówi do Megan „Tutaj jesteśmy bezpieczne”, a widz już wie, że wcale tak nie jest i napięcie sięga zenitu. Zarówno ta jak i wiele innych scen jest bardzo dobrze przemyślanych.
Moim zdaniem najlepszy jest sezon 3. bo to w nim jest najwięcej emocji i napięcia. Jest też najwięcej trupów. W finale „trójki” główny bohater odreagowuje płaczem, co jest dobrym podsumowaniem, bo to w tym sezonie przeżył najbardziej dramatyczne wydarzenia, które zaważą na jego dalszym życiu, dokonał wielu dramatycznych wyborów, których na pewno nie zapomni do końca życia. Także w „trójce” są najciekawsze czarne charaktery: bracia Salazar i niezwykle przebiegły Saunders, które są wyraziste, dynamiczne i zapadają w pamięć na długo. Na wyróżnienie zasługuje przede wszystkim wiarygodna kreacja Joaquima de Almeidy w roli Ramona. Powracają także czarne charaktery z poprzednich sezonów, Nina i Sherry, które dopiero w „trójce” pokazały na co naprawdę je stać. Również w sezonie trzecim najsympatyczniejsze postaci, Michelle i Tony, mają większe role i więcej możliwości by pokazać silny charakter, charyzmę i temperament. Dochodzą jeszcze nowe charyzmatyczne postaci, przede wszystkim młody, zdolny i odważny agent Chase Edmunds.
Sezon 4. rozczarowuje - brak w nim efektu zaskoczenia z wyjątkiem ostatnich odcinków (atak na konsulat i jego konsekwencje). Niektóre sytuacje są nieciekawe a postacie irytujące. Plusem „czwórki” jest powrót znanych i lubianych postaci: Tony'ego, Michelle i Davida oraz całkiem dobra kreacja Shohreh Aghdashloo w roli Diny; jej upiorny głos może spowodować dreszcze. „Czwórkę” ogląda się dobrze, ale po znakomitych trzech sezonach widz miał większe wymagania.
Sezon 5. jest zrealizowany sprawnie i z pomysłem, ale oglądając go nie ma już takich emocji jak wcześniej. Formuła serialu się znudziła, tym bardziej, że nie wprowadzono żadnych oryginalnych elementów, które wyróżniałyby się spośród innych sezonów. Niektóre postaci i wątki są świetnie skonstuowane (Martha i Charles Logan, Christopher Henderson), a inne są irytujące i niepotrzebne (Diane i Derek Huxley). Są zaskakujące dramatyczne momenty, ale wielu rzeczy można się spodziewać. A w budowaniu napięcia nie pomagają liczne sceny akcji i duża ilość trupów. Sezon 4. miał świetną końcówkę i tak powinien się skończyć cały serial, niepotrzebnie dokręcono kontynuację i z dobrego serialu zrobiono „tasiemiec”.
Sezon 6. ma obiecujący początek (pierwsze cztery odcinki), po czym tempo zaczyna gwałtownie zwalniać i z każdym kolejnym odcinkiem poziom serialu się obniża, widać także brak nowych pomysłów w scenariuszu oraz brak logiki w niektórych scenach. Chociaż wprowadzono kilka nowych i ciekawych postaci (Doyle, Daniels, Assad), to jednak w pełni ich nie wykorzystano, czarne charaktery były bezbarwne i niezbyt przekonujące (Fayed, Gredenko), wątki w CTU i w Białym Domu nudne i nieciekawe, a motyw główny czyli poszukiwania terrorystów przez Jacka Bauera został zakończony w 17. godzinie. Ostatnie 7 godzin wyglądało więc jakby dokręcone na siłę - bez pomysłu, bez emocji i napięcia. W dodatku niektóre postaci pojawiły się, by bardzo szybko zniknąć bez żadnego wyjaśnienia (Charles i Martha Logan). Pomijam już to, że serial jest przegadany, bo czasami trzeba za pomocą dialogów pokazać relacje między bohaterami. Najgorsze są jednak: brak napięcia, wtórność i przewidywalność. Jedyne plusy to gra aktorska Kiefera Sutherlanda, który wcale nie wygląda na znudzonego rolą i dzięki niemu poziom serialu jest w miarę przyzwoity (trochę powyżej przeciętnej), klimatyczna muzyka niezawodnego Seana Callery'ego i niektóre sceny akcji, wyjątkowo efektowne jak na produkcję telewizyjną. Wprawdzie były zaskakujące momenty, ale niestety bardzo niewiele. Tak więc jednym słowem - rozczarowanie.
Mimo tego niecierpliwie czekałem na sezon 7., nie spodziewając się żadnych rewelacji. Dlatego jestem pozytywnie zaskoczony. W sezonie 2007-08 był strajk scenarzystów, który spowodował, że wiele seriali wyemitowano po zrealizowaniu 11-13 odcinków (np. 4. sezon Lost - 13 odc., 2. sezon Heroes - 11 odc., 3. sezon Prison Break - 13 odc. itd). Formuła serialu 24 wymagała, aby jeden sezon zawierał 24 odcinki, a więc twórcy przenieśli emisję na następny rok, dzięki czemu mieli więcej czasu na przemyślenia. No i wymyślili całkiem zgrabną, logiczną i zaskakującą fabułę, wprowadzając kilka nowości takich jak FBI zamiast CTU, kobietę - prezydent oraz Tony'ego Almeidę w zupełnie innej nieprzewidywalnej roli. Ciekawy okazał się też czarny charakter mistrzowsko zagrany przez Jona Voighta. Natomiast sytuacje w Białym Domu z początku nie były w stanie zainteresować widza (wałkowany do znudzenia dylemat prezydentów: negocjować z terrorystami czy nie), ale z czasem to się zmieniło.
Należy jeszcze dodać, że sezon siódmy był kontynuacją interesującego filmu telewizyjnego rozgrywającego się w Afryce pt. 24: Redemption (2008), w którym obok Kiefera Sutherlanda wystąpił znany brytyjski aktor Robert Carlyle.
Sezon 8. ogląda się już inaczej wiedząc, że jest to sezon ostatni. Zaczyna się niezbyt obiecująco, gdyż mamy do czynienia ze stałym zestawem motywów serialu. Jest więc zamach na prezydenta i odwrócenie uwagi od właściwego celu, znowu mamy do czynienia ze zdrajcą w rządzie i wtyczką w CTU, po raz kolejny pojawia się dylemat, czy negocjować z terrorystami, czy nie. Świetny i bardzo dynamiczny jest pierwszy odcinek wprowadzający w fabułę, a szczególnie zaskakujący finał tego odcinka. Kolejne trzy odcinki mają słabsze tempo, ale to wynika z tego, że należy stworzyć w miarę logiczną, ale też skomplikowaną fabułę oraz należy stworzyć ciekawe charaktery postaci. Zaskakująco zostały przedstawione znane nam postacie Chloe i agentki Walker. Chloe z jednej strony sprawia wrażenie wszystkowiedzącej i lepiej ocenia sytuację od swojego szefa, z drugiej zaś strony nie potrafi się przystosować do nowych metod pracy w CTU, przez co działa wolniej od innych pracowników. Za to finał odcinka czwartego wskazuje, że Renee Walker bardzo się zmieniła, na co Jack zareagował słynnym „Damn It”. W późniejszych odcinkach także postacie Charlesa Logana i Allison Taylor zostały przedstawione w dość nieoczekiwany sposób.
Widać wyraźnie, że scenarzyści nie mają już nowych pomysłów, przetwarzają tylko na różne sposoby stare, sprawdzone pomysły. Serial nie robi już takiego wrażenia jak dawniej. Ogląda się go tylko ze względu na akcję, nie spodziewając się niczego więcej. W pewnym momencie serial zaczyna iść w innym kierunku niż ktokolwiek by przypuszczał. Zgodnie z zasadą „zrobić błąd to jedno, a tuszować błąd to już zupełnie inna sprawa” Bauer jest wściekły, że amerykański rząd wspólnie z rosyjskim próbują ukryć zbrodnie, by doszło do podpisania traktatu. Wszyscy zamieszani w spisek odczują na własnej skórze wściekłość i determinację Jacka. Wiadomo, że dla wszystkich, w tym również dla głównego bohatera, nie może się to skończyć dobrze. Trzeba ponieść konsekwencje swoich czynów. Ostatnie odcinki pełne są napięcia i emocji, a finał jest bardzo poruszający. Chociaż narzekałem, że serial powinien się skończyć po czwartym sezonie to po obejrzeniu sezonu ósmego mam ochotę na więcej.
Twórcy zdawali sobie sprawę, że aby serial był bardziej dynamiczny nie mogą się opierać na tych samych postaciach. Stąd częste zmiany w obsadzie oraz uśmiercanie sympatycznych bohaterów. Dotyczyło to także Jacka Bauera, który choć nie ginie, zmienia gwałtownie swoją postawę wynikającą z nowych doświadczeń, nowych wyzwań. Każdy z ośmiu przedstawionych dni i nocy coś zmienił w jego życiu. Na jego psychice została rysa, która da o sobie znać w nieoczekiwanym momencie.
Kiedy 24 ogląda się pierwszy raz, robi wrażenie. Przy ponownym oglądaniu traci napięcie, ale można zauważyć całkiem niezłą muzykę, która tak wkomponowuje się w klimat serialu, że może być niezauważalna (niesłyszalna) za pierwszym razem.
24 to serial nowoczesny nie tylko dlatego, że bohaterowie posługują się nowoczesną technologią. Łamie schematy by zaskoczyć lub zdenerwować widza. Jednocześnie jest daleki od standardów telewizyjnych. Zawiera jednak elementy charakterystyczne dla amerykańskich filmów sensacyjnych: poprawność polityczną i jedynego w swoim rodzaju bohatera, który mimo przeciwności losu zawsze dopnie celu.
UWAGA ! W dalszej części tekstu występują SPOILERY !
Sezon I
Sezon I
Przygotowywany jest zamach na kandydata na prezydenta, senatora Davida Palmera. Do akcji wkracza Jack Bauer, były agent CIA, obecnie dyrektor operacyjny jednostki antyterrorystycznej CTU. Wraz ze sztabem współpracowników, analityków i programistów próbuje się dowiedzieć, kto chce zabić Palmera. Jeszcze nie wie, że ma to związek ze zniknięciem jego córki Kimberly. Kim umówiła się z przyjaciółką Janet York oraz dwoma chłopakami Danem i Rickiem, którzy pracują dla przestępcy Iry Gainesa. Ale jest ktoś jeszcze z kim Gaines się kontaktuje. Tymczasem Palmer ma jeszcze osobisty problem, na jaw może wyjść wstydliwy fakt z przeszłości, który zrujnowałby jego karierę polityczną. Wspiera go żona Sherry. W sprawę zamieszany jest ich syn Keith.
Główny bohater Jack Bauer ma udaną rodzinę: kochającą żonę i sympatyczną córkę. Ale jego zawód jest niebezpieczny nie tylko dla niego samego, ale też dla bliskich mu osób. Córka buntuje się przeciwko nadopiekuńczym rodzicom i późną nocą wymyka się z domu na spotkanie z przyjaciółmi, których jednak do końca nie zna i wpada w kłopoty. Bauerowi pomagają wykwalifikowani pracownicy CTU Jamey Farrell, Nina Myers i Tony Almeida. Czasami Jack musi działać na własną rękę, bo chce nie tylko zapobiec zamachowi na senatora, ale też uratować żonę i córkę. Poza tym nie jest przekonany komu może zaufać. Nie licząc się z konsekwencjami podejmuje trudne i ryzykowne decyzje. Znajdzie sojusznika w osobie Palmera, który odtąd będzie mu ufał i go wspierał.
Jack dowiaduje się, że cała afera ma związek z tajną misją w Belgradzie, w której przed laty uczestniczył. Misję autoryzował Palmer, a celem był Victor Drazen, który wtedy stracił żonę i córkę. Teraz jego synowie Andre i Alexis przygotowują zemstę.
Sezon II
Terroryści chcą zdetonować bombę atomową w Los Angeles. Dyrektorem CTU jest George Mason a Bauer jest agentem operacyjnym. Pamagają mu zza biurka analitycy Tony Almeida i Michelle Dessler. Bauer przedostaje się do pewnej organizacji przestępczej, mając nadzieję, że dowie się czegoś więcej. Okazuje się, że przestępcy planują podłożenie ładunków wybuchowych w CTU. Ale to oczywiście nie wszystko. Przygotowywany jest większy atak, mający na celu wywołanie wojny z krajami Bliskiego Wschodu. Pojawia się nagranie, z którego wynika, że przedstawiciele trzech krajów arabskich planowały atak na Amerykę. Prezydent David Palmer staje przed trudnym wyborem, musi zdecydować czy wywołać konflikt zbrojny czy zaufać Bauerowi, który zamierza udowodnić, że nagranie jest fałszywe. W podjęciu decyzji pomagają mu zaufani doradcy, Mike Novick i Lynn Kresge. Wkrótce pojawi się była żona Davida, Sherry.
Kimberly znowu pakuje się w poważne tarapaty. Jest opiekunką kilkuletniej Megan, którą porywa aby ochronić ją przed okrutnym ojcem. Ale jeszcze nie wie, że zdolny jest on do morderstwa. W tą aferę Kim wplątuje swojego chłopaka Miguela. George Mason podczas jednej akcji zostaje napromieniowany plutonem co oznacza, że długo nie pożyje. Nie chcąc jednak umierać w taki sposób, wybiera dla siebie bohaterską śmierć.
Inny wątek przedstawia Kate Warner, która przygotowuje się do ślubu swojej siostry Marie. Kate jednak podejrzewa, że wybranek Marie - Reza Naiyeer ma powiązania z terrorystami. Potem Kate trafi do kryjówki terrorysty Syeda Alego, gdzie przeżyje piekło. Ciekawą, ale niewykorzystaną postacią jest Marie Warner, która przestała wierzyć w cokolwiek i podjęła współpracę z terrorystami, czego nie spodziewała się ani jej siostra Kate, ani nawet ojciec Bob Warner, konsultant CIA.
Poznajemy nowe postaci (Michelle i Kate), ale również znanych bohaterów poznajemy z innej strony: George'a, Jacka i Tony'ego. George dowiaduje się, że umrze, ale nie rezygnuje od razu z pracy w agencji, nadal angażuje się w poszukiwania terrorystów, ale też próbuje naprawić problemy osobiste, kontaktując się z synem. Jack, po śmierci żony jakby się zmienił, widać u niego większe poświęcenie, a jego metody stają się bardziej drastyczne. Zostanie on wystawiony na ciężką próbę, kiedy pojawi się Nina Myers, odpowiedzialna za śmierć jego żony. Tony przejmuje kierownictwo CTU i popada w konflikt z Ryanem Chappelle'em, agentem na wyższym stanowisku. Prace w agencji rozpoczyna nowa pracowniczka Carrie, która z kolei popada w konflikt z Michelle. Kiedyś była jej szefową i teraz chce odebrać jej stanowisko. W CTU dochodzi więc do napięć pomiędzy pracownikami. Chappelle przeszkadza Bauerowi, Carrie widząc możliwość awansu jest za Chappelle'em. Tony i Michelle trzymają stronę Bauera, co może mieć poważne konsekwencje.
Kimberly znowu pakuje się w poważne tarapaty. Jest opiekunką kilkuletniej Megan, którą porywa aby ochronić ją przed okrutnym ojcem. Ale jeszcze nie wie, że zdolny jest on do morderstwa. W tą aferę Kim wplątuje swojego chłopaka Miguela. George Mason podczas jednej akcji zostaje napromieniowany plutonem co oznacza, że długo nie pożyje. Nie chcąc jednak umierać w taki sposób, wybiera dla siebie bohaterską śmierć.
Inny wątek przedstawia Kate Warner, która przygotowuje się do ślubu swojej siostry Marie. Kate jednak podejrzewa, że wybranek Marie - Reza Naiyeer ma powiązania z terrorystami. Potem Kate trafi do kryjówki terrorysty Syeda Alego, gdzie przeżyje piekło. Ciekawą, ale niewykorzystaną postacią jest Marie Warner, która przestała wierzyć w cokolwiek i podjęła współpracę z terrorystami, czego nie spodziewała się ani jej siostra Kate, ani nawet ojciec Bob Warner, konsultant CIA.
Poznajemy nowe postaci (Michelle i Kate), ale również znanych bohaterów poznajemy z innej strony: George'a, Jacka i Tony'ego. George dowiaduje się, że umrze, ale nie rezygnuje od razu z pracy w agencji, nadal angażuje się w poszukiwania terrorystów, ale też próbuje naprawić problemy osobiste, kontaktując się z synem. Jack, po śmierci żony jakby się zmienił, widać u niego większe poświęcenie, a jego metody stają się bardziej drastyczne. Zostanie on wystawiony na ciężką próbę, kiedy pojawi się Nina Myers, odpowiedzialna za śmierć jego żony. Tony przejmuje kierownictwo CTU i popada w konflikt z Ryanem Chappelle'em, agentem na wyższym stanowisku. Prace w agencji rozpoczyna nowa pracowniczka Carrie, która z kolei popada w konflikt z Michelle. Kiedyś była jej szefową i teraz chce odebrać jej stanowisko. W CTU dochodzi więc do napięć pomiędzy pracownikami. Chappelle przeszkadza Bauerowi, Carrie widząc możliwość awansu jest za Chappelle'em. Tony i Michelle trzymają stronę Bauera, co może mieć poważne konsekwencje.
Sezon III
Trudno opowiedzieć fabułę „trójki”, bo sporo w niej zakrętów i zmyłek. Bauerowi i jego młodemu partnerowi Chase'owi Edmundsowi udaje się złapać groźnego handlarza narkotyków, Ramona Salazara. Brat przestępcy, Hector chce wymusić na władzach państwa uwolnienie brata, grożąc wypuszczeniem śmiercionośnego wirusa. W sprawę wmieszany jest młody Kyle Reese, któremu obiecano duże pieniądze za dostarczenie narkotyków. Istnieje podejrzenie, że to nie narkotyki tylko wirus. Jack Bauer uczestniczy potem w akcji, która prowadzi go do Las Nievas w północnym Meksyku. I wtedy gwałtownie akcja zmienia kierunek. Rozpoczyna się inna historia.
Po braciach Salazar dochodzą nowe czarne charaktery Michael Amador, Marcus Alvers, Stephen Saunders. Mają oni związek z wirusem typu Cordilla, który zamierzają rozprzestrzenić w dużym hotelu. Bauer jak zwykle ma w CTU pomocników, tym razem są to m.in. Chloe O'Brian i Gael Ortega. Powracają też starzy znajomi, Ryan Chappelle, który zachowuje się rozsądniej (w porównaniu z sezonem poprzednim), a także Nina Myers, więc Jack otrzyma kolejną szansę by się zemścić. Bauer walczy też z uzależnieniem od narkotyków. Popadł w nałóg, kiedy rozpracowywał braci Salazarów. Aby nie podejrzewali, że jest agentem musiał być narkomanem.
Tymczasem prezydent Palmer naraża się wpływowemu Alanowi Milikenowi. Miliken żąda zwolnienia Wayne'a Palmera, brata Davida, ze stanowiska szefa sztabu. Chce żeby w ten sposób Wayne poniósł karę za romans z jego młodą żoną. David odmawia i nieoczekiwanie prosi o pomoc byłą żonę Sherry, aby znalazła na Milikena jakiegoś 'haka'. Ona jednak posunie się o krok za daleko i pogorszy sytuację.
W CTU pracuje Kimberly. Ojciec załatwił jej pracę, żeby mieć ją na oku i żeby zapewnić jej bezpieczeństwo. Nie chce też, by zadawała się z agentami, bo to może być niebezpieczne. Dlatego nie jest do końca przekonany co do jej związku z Chase'em. Ostro reaguje kiedy Kim ma uczestniczyć w akcji w terenie. Tony czasami zaskakuje postawą. Kiedy zostaje ciężko ranny, a potem szybko wraca do pracy, wydaje się, że nie jest w stanie kierować agencją. Ale on udowadnia, że jest inaczej. Później Tony przeżywa dramat, kiedy Michelle uczestniczy w akcji w hotelu. Ale to i tak nic w porównaniu z tym co spotka go później, będzie działał na własną rękę i poniesie za to duże konsekwencje.
Ciekawą postacią jest Stephen Saunders. Kiedyś pracował z Bauerem. Podczas jednej misji uznany został za zmarłego. On sam uważa, że zdradził go amerykański rząd i teraz szykuje zemstę. Przy okazji będą też straty uboczne czyli niewinni ludzie. Przyczyniając się do ich śmierci chce udowodnić, że jest zdolny do najgorszych czynów, byle tylko dopiąć celu. Wierzy, że dzięki niemu świat będzie lepszy. Mówi Jackowi, że jego również zdradzi amerykański rząd. Będzie miał rację, o czym Jack przekona się wkrótce (w następnym sezonie). Znajdzie jednak słaby punkt Saundersa i doprowadzi do unieszkodliwienia go.
Niektóre sceny takie jak lądowanie helikoptera na zatłoczonej ulicy, scena w centrum handlowym, w hotelu, w metrze oraz akcja oddziałów specjalnych w Meksyku wskazują na większy budżet, jakim dysponowali twórcy. Poprzednie sezony były bardziej kameralne pod względem ilości statystów, doboru miejsc i jakości scen akcji.
Po braciach Salazar dochodzą nowe czarne charaktery Michael Amador, Marcus Alvers, Stephen Saunders. Mają oni związek z wirusem typu Cordilla, który zamierzają rozprzestrzenić w dużym hotelu. Bauer jak zwykle ma w CTU pomocników, tym razem są to m.in. Chloe O'Brian i Gael Ortega. Powracają też starzy znajomi, Ryan Chappelle, który zachowuje się rozsądniej (w porównaniu z sezonem poprzednim), a także Nina Myers, więc Jack otrzyma kolejną szansę by się zemścić. Bauer walczy też z uzależnieniem od narkotyków. Popadł w nałóg, kiedy rozpracowywał braci Salazarów. Aby nie podejrzewali, że jest agentem musiał być narkomanem.
Tymczasem prezydent Palmer naraża się wpływowemu Alanowi Milikenowi. Miliken żąda zwolnienia Wayne'a Palmera, brata Davida, ze stanowiska szefa sztabu. Chce żeby w ten sposób Wayne poniósł karę za romans z jego młodą żoną. David odmawia i nieoczekiwanie prosi o pomoc byłą żonę Sherry, aby znalazła na Milikena jakiegoś 'haka'. Ona jednak posunie się o krok za daleko i pogorszy sytuację.
W CTU pracuje Kimberly. Ojciec załatwił jej pracę, żeby mieć ją na oku i żeby zapewnić jej bezpieczeństwo. Nie chce też, by zadawała się z agentami, bo to może być niebezpieczne. Dlatego nie jest do końca przekonany co do jej związku z Chase'em. Ostro reaguje kiedy Kim ma uczestniczyć w akcji w terenie. Tony czasami zaskakuje postawą. Kiedy zostaje ciężko ranny, a potem szybko wraca do pracy, wydaje się, że nie jest w stanie kierować agencją. Ale on udowadnia, że jest inaczej. Później Tony przeżywa dramat, kiedy Michelle uczestniczy w akcji w hotelu. Ale to i tak nic w porównaniu z tym co spotka go później, będzie działał na własną rękę i poniesie za to duże konsekwencje.
Ciekawą postacią jest Stephen Saunders. Kiedyś pracował z Bauerem. Podczas jednej misji uznany został za zmarłego. On sam uważa, że zdradził go amerykański rząd i teraz szykuje zemstę. Przy okazji będą też straty uboczne czyli niewinni ludzie. Przyczyniając się do ich śmierci chce udowodnić, że jest zdolny do najgorszych czynów, byle tylko dopiąć celu. Wierzy, że dzięki niemu świat będzie lepszy. Mówi Jackowi, że jego również zdradzi amerykański rząd. Będzie miał rację, o czym Jack przekona się wkrótce (w następnym sezonie). Znajdzie jednak słaby punkt Saundersa i doprowadzi do unieszkodliwienia go.
Niektóre sceny takie jak lądowanie helikoptera na zatłoczonej ulicy, scena w centrum handlowym, w hotelu, w metrze oraz akcja oddziałów specjalnych w Meksyku wskazują na większy budżet, jakim dysponowali twórcy. Poprzednie sezony były bardziej kameralne pod względem ilości statystów, doboru miejsc i jakości scen akcji.
Sezon IV
Po wypadku pociągu ktoś kradnie tajemniczą walizkę. Następnie ma miejsce zamach na ministra obrony Jamesa Hellera. Ma to odwrócić uwagę od planowanego ataku terrorystycznego na dużą skalę. Na zlecenie arabskiego terrorysty Habiba Marwana muzułmańska rodzina Arazów musi dostarczyć do magazynów sterownik do reaktorów atomowych. Większość reaktorów udaje się wyłączyć, pozostałe eksplodują i giną ludzie, którzy znaleźli się w strefie promieniowania.
Nowa dyrektorka CTU, Erin Driscoll przywraca do służby Bauera, który ma współpracować z jej ludźmi, m.in. dyrektorem taktycznym Curtisem Manningiem oraz analitykiem Edgarem Stilesem. Ślad prowadzi do firmy McLennan-Forster, której szefowie przeszkadzają Bauerowi, by chronić firmę przed upadkiem. Dochodzi też do dramatycznych wydarzeń, które powodują, że prezydenta Johna Keelera zastępuje Charles Logan, człowiek nerwowy, niezupełnie nadający się na to stanowisko, ale nie bojący przyznać się do błędu. Szef sztabu Mike Novick proponuje by poprosić o pomoc Davida Palmera.
Niektórzy w CTU mają osobiste problemy. Na przykład córka Erin, Maya jest chora na schizofrenię. Matka zajęta swoimi obowiązkami nie ma dla niej czasu, co prowadzi do tragedii. Sara Gavin została niesłusznie oskarżona o zdradę i domaga się podwyżki oraz wymazania z akt tego incydentu. Audrey Raines, córka ministra obrony Jamesa Hellera, jest zakochana w Jacku. Ale ma męża Paula, który nie chce się z nią rozstawać. Jest jeszcze brat Audrey, Richard, który coś ukrywa, a także irytująca Marianne Taylor, która najwyraźniej coś kombinuje. Co z tego wszystkiego wyniknie?
Po odejściu Erin kierownictwo w agencji przejmują kolejno Tony, Michelle i Bill Buchanan. Tony trafia w ręce zabójczyni Mandy, która kiedyś dokonała zamachu na Palmera. A Michelle zostanie postawiona przed podobnym dylematem, co niegdyś Tony.
Ciekawą postacią jest Dina Araz. Razem z mężem Navi'm wierzy w misję, którą wykonuje dla terrorystów. Dla powodzenia misji gotowa jest nawet popełnić morderstwo. Jednak kiedy Navi wydaje wyrok śmierci na ich syna Behrooza, Dina staje po stronie syna chociaż wcześniej dla dobra misji zabiła jego dziewczynę Debbie. Teraz pomaga synowi w ucieczce, a później współpracuje z Bauerem.
W ostatnich odcinkach dochodzi jeszcze konflikt powstały po ataku na chiński konsulat, podczas którego ginie konsul. Atakiem dowodził Bauer i zostaje on wydany Chińczykom. Ludzie rządu boją się jednak, że Jack może ich pogrążyć, dlatego postanawiają się go pozbyć. Tak więc wydarzenia potoczą się inaczej niż ktokolwiek by przypuszczał.
Nowa dyrektorka CTU, Erin Driscoll przywraca do służby Bauera, który ma współpracować z jej ludźmi, m.in. dyrektorem taktycznym Curtisem Manningiem oraz analitykiem Edgarem Stilesem. Ślad prowadzi do firmy McLennan-Forster, której szefowie przeszkadzają Bauerowi, by chronić firmę przed upadkiem. Dochodzi też do dramatycznych wydarzeń, które powodują, że prezydenta Johna Keelera zastępuje Charles Logan, człowiek nerwowy, niezupełnie nadający się na to stanowisko, ale nie bojący przyznać się do błędu. Szef sztabu Mike Novick proponuje by poprosić o pomoc Davida Palmera.
Niektórzy w CTU mają osobiste problemy. Na przykład córka Erin, Maya jest chora na schizofrenię. Matka zajęta swoimi obowiązkami nie ma dla niej czasu, co prowadzi do tragedii. Sara Gavin została niesłusznie oskarżona o zdradę i domaga się podwyżki oraz wymazania z akt tego incydentu. Audrey Raines, córka ministra obrony Jamesa Hellera, jest zakochana w Jacku. Ale ma męża Paula, który nie chce się z nią rozstawać. Jest jeszcze brat Audrey, Richard, który coś ukrywa, a także irytująca Marianne Taylor, która najwyraźniej coś kombinuje. Co z tego wszystkiego wyniknie?
Po odejściu Erin kierownictwo w agencji przejmują kolejno Tony, Michelle i Bill Buchanan. Tony trafia w ręce zabójczyni Mandy, która kiedyś dokonała zamachu na Palmera. A Michelle zostanie postawiona przed podobnym dylematem, co niegdyś Tony.
Ciekawą postacią jest Dina Araz. Razem z mężem Navi'm wierzy w misję, którą wykonuje dla terrorystów. Dla powodzenia misji gotowa jest nawet popełnić morderstwo. Jednak kiedy Navi wydaje wyrok śmierci na ich syna Behrooza, Dina staje po stronie syna chociaż wcześniej dla dobra misji zabiła jego dziewczynę Debbie. Teraz pomaga synowi w ucieczce, a później współpracuje z Bauerem.
W ostatnich odcinkach dochodzi jeszcze konflikt powstały po ataku na chiński konsulat, podczas którego ginie konsul. Atakiem dowodził Bauer i zostaje on wydany Chińczykom. Ludzie rządu boją się jednak, że Jack może ich pogrążyć, dlatego postanawiają się go pozbyć. Tak więc wydarzenia potoczą się inaczej niż ktokolwiek by przypuszczał.
Sezon V
18 lat wcześniej Jack Bauer z pomocą przyjaciół upozorował swoją śmierć i obecnie jako Frank Flynn pracuje na platformie wiertniczej na pustyni Mojave. Dochodzi jednak do wydarzeń, które wywabią go z ukrycia. David Palmer zostaje zabity przez snajpera. Michelle po rozmowie z Tony'm chce jechać do CTU, ale jej samochód eksploduje: Michelle ginie a Tony zostaje ranny. Następnym celem jest Chloe, która dzwoni po pomoc do Jacka Bauera. Jack przybywa do Los Angeles. Dopada zabójcę Palmera. Mówi on, że David był głównym celem, a Michelle, Tony i Chloe mieli zginąć, żeby wrobić w zabójstwa Bauera, ponieważ te cztery osoby wiedziały, że Jack Bauer żyje. Terroryści chcą tym razem rozprzestrzenić gaz paraliżujący sentox. Wśród terrorystów jest Amerykanin Christopher Henderson a także Rosjanie, m.in. Vladimir Bierko. Ale z przestępcami współpracują też ludzie z rządu.
Sezon VI
20 miesięcy później. Jack Bauer zostaje uwolniony z chińskiego więzienia i sprowadzony do Stanów przez prezydenta Wayne'a Palmera. Prezydent doprowadził do jego uwolnienia tylko po to, by wydać go w ręce terrorystów. Ich przywódca Abu Fayed miał wydać terrorystę Assada w zamian za Bauera. Assad był podejrzany o podłożenie ładunków wybuchowych w Ameryce. Sprawa jest jednak bardziej skomplikowana: za zamachy odpowiedzialny jest Fayed, natomiast Assad zamierzał go powstrzymać. Fayed mówi o tym Bauerowi myśląc, że nie wyjdzie on z jego kryjówki żywy. Bauer jednak ucieka i współpracując z Assadem próbuje zapobiec kolejnym atakom. Sytuacja staje się bardziej poważna, kiedy okazuje się, że terroryści są w posiadaniu bomby atomowej, i to niejednej.
24: Redemption
Jack Bauer zaszył się w Afryce, w fikcyjnym państwie Sangala, gdzie pomaga swojemu przyjacielowi, Carlowi Bentonowi. Jednak Senat niezwłocznie wzywa go przed oblicze sądu. Tymczasem okrutny generał Juma przygotowuje się do zamachu stanu w Sangali. Jego ludzie werbują armię składającą się z dzieci, które uczą jak się posługiwać bronią i jak zabijać. Jack Bauer przebywając w pobliżu jednej ze szkół próbuje uratować dzieci przed wcieleniem do armii generała Jumy. Razem z Carlem Bentonem próbują wywieźć dzieci z Afryki do Stanów.
Sezon VII
Kilka miesięcy później, kiedy CTU na skutek działań senatora Mayera, zostaje rozwiązane, Jack Bauer staje przed senacką komisją, pod zarzutem torturowania podejrzanych. W tym samym czasie grupa terrorystów zdobywa urządzenie, pozwalające na ominięcie rządowych firewalli i przejęcie kontroli nad wszystkimi ważniejszymi systemami Stanów Zjednoczonych - od kontroli lotów, po sieć energetyczną. Prezydent Taylor musi zaś podjąć decyzję, która zaważy na jej politycznej karierze: czy interweniować w Sangali, afrykańskim kraju, w którym od kilku miesięcy dochodzi do ludobójstwa czy spełnić żądania terrorystów i wycofać wojska. Tymczasem agentka FBI Renee Walker, sprowadza Jacka Bauera prosto z przesłuchania przed komisją do siedziby FBI, bo jest przekonana że może on pomóc w schwytaniu terrorystów. Bezpośrednim powodem jest jednak podejrzenie, że uznany za zmarłego przyjaciel Jacka, Tony Almeida, współpracuje z terrorystami.
Sezon VIII
Prezydent bliskowschodniego kraju, Kamistanu, Omar Hassan dąży do podpisania traktatu pokojowego z USA. Chcą w tym przeszkodzić pewni fanatycy (terroryści), dążący do wywołania wojny. Na Hassana jest przygotowywany zamach, a w całą sytuację zostaje wmieszany Jack Bauer. Przy pomocy analityków z CTU oraz agentów Bauer próbuje pokrzyżować plany terrorystów. Wkrótce okazuje się, że spisek jest bardziej rozległy - ludzie z rządu, by chronić własne interesy nie działają legalnie i tuszują własne błędy.
24 godziny ponownie w 12 odcinkach już za rok w maju !!!
OdpowiedzUsuńJuż nie mogę się doczekać - odkąd ten serial się skończył brakuje mi porządnego serialu sensacyjnego.
OdpowiedzUsuń