To są czasy dla twardych ludzi, czyli o filmach sensacyjnych

Filmy sensacyjne to gatunek bardzo rozległy, obejmujący thrillery, filmy kryminalne (w tym gangsterskie i policyjne), szpiegowskie oraz sensacyjno-wojenne. Te filmy cechuje sensacyjna akcja, motyw walki dobra ze złem, czasami także zaskakujące zwroty akcji i efektowna kulminacja. Bohaterami filmów sensacyjnych są często policjanci, gangsterzy, najemnicy, agenci oraz zwykli ludzie szukający sprawiedliwości na własną rękę. Dlatego poniższe zestawienie jest bardzo różne, o odmiennej tematyce, ale wszystkie te filmy, dzięki sprawnej reżyserii, dostarczają rozrywki i emocji. Kolejność alfabetyczna.

Bannion / Wielki upał
The Big Heat (1953 / 89 minut)
reżyseria: Fritz Lang
scenariusz: Sydney Boehm na podst. serii artykułów Williama P. McGiverna

Klasyka filmu policyjnego, na który wpływ miały stylowe, czarne kryminały z lat 40-tych. Ten wpływ widoczny jest w takich elementach jak: mroczny klimat, zagadka morderstwa, samotny detektyw w walce z przestępcami i korupcją w policji, obecność femme fatale. Bannion to detektyw prowadzący śledztwo w sprawie samobójstwa policjanta. Wkrótce pojawia się dziewczyna, która uważa, że to mogło być morderstwo, bo zmarły policjant miał kontakty z gangsterami. Kiedy dziewczyna zostaje zabita, głównego bohatera coraz bardziej zaczyna intrygować to śledztwo, a kiedy zostaje zabita jego żona, wpada we wściekłość i za wszelką cenę chce rozwikłać zagadkę. Film pełen jest przemocy, są brutalne zabójstwa, zabijane są kobiety, a jedna z kobiet zostaje poparzona gorącą kawą (tego brutalnego czynu dokonuje sam Lee Marvin). Glenn Ford zagrał w tym filmie jedną ze swoich najlepszych ról, a w roli jego żony wystąpiła siostra Marlona Brando, Jocelyn. Film świetnie się ogląda, w ogóle się nie zestarzał przez ponad 50 lat i na pewno miał wpływ na kino policyjne przełomu lat 60. i 70. (z Brudnym Harry'm na czele). Pomysł jest prosty, a scenariusz - zwarty i logiczny, reżyseria sprawna i dynamiczna, świetne jest zakończenie, sugerujące że śledztwo było rutynowe i być może czeka go podobne, ale nikt wtedy nie nakręcił sequela (w dzisiejszych czasach zrobiono by pewnie całą serię).

Desperado 
(1995 / 104 minuty)
scenariusz i reżyseria: Robert Rodriguez

El Mariachi (1992) Roberta Rodrigueza to skromna, kameralna i stylowa opowieść o muzyku, który po przybyciu do meksykańskiego miasteczka zostaje pomyłkowo wzięty za gangstera. Sukces tego filmu sprawił, że Rodriguez otrzymał zielone światło na realizację wysokobudżetowej kontynuacji z Antonio Banderasem i Salmą Hayek oraz galerią groźnie wyglądających desperados. Efektowne strzelaniny, znakomite dialogi, odpowiednia dawka humoru, sporo przemocy, mnóstwo trupów, sceny erotycznej także nie brakuje. Bohaterowie są nieprzewidywalni, akcja jest wartka, a przemoc brutalna, czasem pozbawiona jakiejkolwiek motywacji. Jak ktoś wyciąga broń to tylko po to, by zabić, nie zadając żadnych zbędnych pytań. Jednak najbardziej zapada w pamięć nie jakaś scena akcji tylko zabawny epizod z udziałem Quentina Tarantino.

Dopaść Cartera 
Get Carter (1971 / 112 minut)
reżyseria: Mike Hodges
scenariusz: Mike Hodges na podst. powieści Teda Lewisa

Jeden z pierwszych tak brutalnych brytyjskich filmów sensacyjnych. Sensacyjne kino z Wielkiej Brytanii kojarzone było wówczas z rozrywką w stylu Jamesa Bonda - ten film jest inny. Mocne kino o zemście oraz o samotnym człowieku, który podejmuje walkę z mafią, wydając tym samym na siebie wyrok śmierci. Film ma trochę ciężki klimat i zawiera niepotrzebne, zwalniające tempo, dłużyzny. Jednak świetna kreacja Michaela Caine'a, klimatyczna muzyka Roya Budda, cyniczny sposób opowiadania oraz nieustępliwy bohater, który w sposób bezkompromisowy rozprawia się z gangsterami świadczą, że film nie jest wcale gorszy od równie dosadnego, lecz bardziej popularnego filmu Dona Siegela Brudny Harry z tego samego roku.

Dzień Szakala
The Day of the Jackal (1973 / 143 minuty)
reżyseria: Fred Zinnemann
scenariusz: Kenneth Ross na podst. książki Fredericka Forsytha

Na podstawie bestsellerowej powieści powstał ten oto wciągający film o próbie zamachu na prezydenta Francji Charlesa de Gaulle'a. Wiadomo, że de Gaulle nie zginął w zamachu i możemy się domyślać, że twórcy filmu nie próbują zmieniać historii. Mimo to jednak cały czas jesteśmy trzymani w ogromnym napięciu. Widz jest pod ogromnym wrażeniem perfekcjonizmu mordercy zwanego Szakalem. Jego drobiazgowe przygotowania, duża inteligencja i bezwzględne pozbywanie się niewygodnych świadków sprawiają, że nie wiemy komu mamy kibicować - mordercy czy stróżom prawa. A na końcu jesteśmy  zawiedzeni, że Szakal tak łatwo dał się zdemaskować. Nie ma tu dynamicznej akcji, ale jest niepowtarzalny 'thrillerowy' klimat, dzięki któremu film ogląda się bez znudzenia, tym bardziej że Edward Fox tworzy bardzo wyrazistą kreację inteligentnego zabójcy, który podejmuje się niebezpiecznego zadania, nie tylko dla pieniędzy, ale też po to, by się sprawdzić i zdobyć szacunek w 'branży'.

Francuski łącznik 
The French Connection (1971 / 104 minuty)
reżyseria: William Friedkin
scenariusz: Ernest Tidyman na podst. książki Robina Moore'a

Obsypany Oscarami film policyjny, którego przekaz został wzmocniony paradokumentalnym stylem operatora Owena Roizmana, co uczyniło z tej historii realistyczny obraz nowojorskich dzielnic. Nędzny Brooklyn wraz z czarnoskórymi ćpunami i oszustami oraz bogaty Manhattan wraz z eleganckimi handlarzami i przemytnikami składają się na tonącą w narkotykach nowojorską metropolię. A w centrum znajduje się Jimmy 'Popeye' Doyle, gliniarz z wydziału narkotyków podejmujący bezkompromisową walkę z zalewającym Amerykę dochodowym lecz nielegalnym procederem. Opowieść ma swoje źródło w rzeczywistości, tak jak i 'Popeye' ma swój pierwowzór wśród autentycznych gliniarzy z Nowego Jorku. Gene Hackman jako Doyle tworzy popisową kreację, a mało dotąd znany reżyser William Friedkin zbiera pochwały i nagrody za wiarygodny portret stróżów prawa - ludzi gwałtownych i niespokojnych. Pamiętna jest scena, w której rozjuszony gliniarz prowadząc Pontiaka ściga uciekający pociąg. W 1975 roku John Frankenheimer zrealizował bardzo udany dalszy ciąg przygód nieustępliwego policjanta, rozgrywający się tym razem w Marsylii.

Gorączka
Heat (1995 / 170 minut)
scenariusz i reżyseria: Michael Mann

Doskonale poprowadzony pojedynek pomiędzy doświadczonym policjantem a inteligentnym złodziejem. Wiele ujęć sfilmowanych jest z artyzmem (np. oświetlone nocą miasto widziane z lotu ptaka), a postacie są wiarygodne i świetnie zagrane. Obok motywów sensacyjnych są też wątki obyczajowe, jak np. małżeństwo przeżywające kryzys, a bohaterowie dzięki pokazaniu ich relacji z kobietami wyglądają ludzko i autentycznie. Al Pacino i Robert De Niro stworzyli znakomity duet antagonistów, a ich wspólna scena dialogowa w barze to prawdziwy majstersztyk. Mimo że stoją po przeciwnych stronach barykady to wiele ich łączy. Reżyserowi udało się nakręcić mistrzowskie sceny akcji - szczególnie strzelanina po napadzie na bank wyróżnia się finezją i energią. Bardzo dobre kino sensacyjne, które nie jest bezmyślną jatką, lecz przemyślanym, inteligentnym, realistycznym i trzymającym w niepewności dramatem o ludziach, którzy starają się spełniać swoją życiową rolę tak jak potrafią najlepiej.

Leon zawodowiec
Léon (1994 / 110 minut)
scenariusz i reżyseria: Luc Besson

Jean Reno, który w Nikicie zagrał Victora, nieustępliwego zabójcę, wcielił się później w podobną postać, ale o imieniu Leon. Partneruje mu 12-letnia dziewczynka Matylda, grana przez debiutującą Natalie Portman. Oboje stanowią nietypowy duet, który od życia dostaje porządną lekcję. Bezwzględny zabójca łagodnieje, kiedy los zsyła mu nastoletnią przyjaciółkę, by się nią zaopiekował. Ona z kolei z niewinnej istoty przemienia się w pragnącą zemsty buntowniczkę. Kontrowersyjna w treści i bogata formalnie przypowieść o przemocy i złu wkradających się gwałtownie w życie młodej i niedoświadczonej osoby, która nie miała szczęśliwego dzieciństwa i nie zaznała jeszcze uroków tego świata. Besson pokazuje, że przemoc i zemsta nawet dla dziecka mogą być zwykłym i naturalnym sposobem na wyrównanie rachunków i osiągnięcie satysfakcji. Leon zawodowiec to nastrojowy i nieco baśniowy dramat, w którym dwoje nieprzystosowanych społecznie wyrzutków toczy własną wojnę ze złem, które wtargnęło do ich świata, niszcząc wszelką nadzieję, odbierając spokój i bezpieczeństwo.

Nikita
(1990 / 118 minut)
scenariusz i reżyseria: Luc Besson

Francusko-włoski dramat sensacyjny, w którym tytułowa bohaterka niczym kameleon zmienia swoje oblicza. Najpierw jest agresywną ćpunką, która nie waha się zabić policjanta, potem staje się buntowniczką nie dającą się okiełznać twardzielom ze służb specjalnych, następnie zmienia się w poskromioną zabójczynię gotową wykonać każdy rozkaz dokonania zabójstwa. W końcu zaś poznaje smak miłości i próbuje zapomnieć o swojej profesji i obowiązkach z nią związanych. Anne Parillaud doskonale oddała na ekranie etapy rozwoju postaci o trzech imionach Nikita, Marie i Josephine. Film reprezentanta neobaroku, Luca Bessona, to pierwszorzędny eurocrime, zawierający obok dobrej akcji także refleksje na temat odpowiedzialności za swoje czyny, odkupienia win i istoty zabijania. Nie pozbawiony jest momentów lirycznych, pokazując miłość, która nawet zrodzona z rozpaczy i trwająca w kłamstwie jest w stanie pokonać przeciwności losu.

Rambo: Pierwsza krew
First Blood (1982 / 93 minuty)
reżyseria: Ted Kotcheff
scenariusz: Michael Kozoll, William Sackheim, Sylvester Stallone na podst. powieści Davida Morrella

Do małego miasteczka rządzonego przez nieustępliwego i nadużywającego władzy szeryfa przybywa były komandos, bohater wojenny z niedawno zakończonej wojny wietnamskiej. Nazywa się John Rambo i wkrótce da się we znaki tutejszym mieszkańcom. Zostaje oskarżony o włóczęgostwo, a brutalne metody tutejszych policjantów przypominają mu tortury i cierpienia, jakich doznał w Wietnamie. Jego ucieczka rozpoczyna polowanie, w którym każdy może być myśliwym lub ofiarą. To nie tylko mistrzowskie kino akcji, ale także dramat psychologiczny - wskazuje na to jedna z ostatnich scen, w której Rambo się rozkleja i użala nad samotnością i brakiem jakichkolwiek perspektyw na przyszłość. To film będący krytyką ówczesnej społeczności, próbującej zapomnieć porażkę, jaką była przegrana wojna w Wietnamie i totalnie lekceważącej żołnierzy, którzy ryzykowali swoje życie podczas tej bezsensownej kampanii. Wciągająca akcja, dobre role Stallone'a, Dennehy'ego i Starretta oraz antywojenne przesłanie i krytyka społeczna to atuty, które wybijają ten film wysoko ponad przeciętność.

Ronin 
(1998 / 122 minuty)
reżyseria: John Frankenheimer
scenariusz: J.D. Zeik, David Mamet (pod pseud. Richard Weisz)

Opowieść o najemnikach, wynajętych do zdobycia tajemniczej walizki. Nie wiadomo co w niej jest, ale ci, którzy biorą pieniądze nie powinni zadawać zbędnych pytań tylko powinni sprawnie wykonać powierzone im zadanie. Akcja zostaje przeprowadzona profesjonalnie, ale nie obejdzie się bez konfliktów i dramatycznych sytuacji. Ponadprzeciętne kino sensacyjne z dobrą obsadą (Robert De Niro, Jean Reno), atrakcyjną scenerią (ulice Nicei i Paryża) i świetnymi pościgami samochodowymi (jednym w Nicei, jednym w Paryżu). Niewyszukana fabuła i solidne do niej dodatki (aktorzy, pościgi, montaż, zdjęcia, pomysły reżysera) złożyły się na intrygującą i dostarczającą emocji opowieść o współczesnych roninach, samurajach bez pana, którzy mają okazję wykazać się w tym, co potrafią najlepiej - zręcznym przeprowadzeniem operacji zbrojnej w celu zdobycia cennego przedmiotu.

Ścigany 
The Fugitive (1993 / 130 minut)
reżyseria: Andrew Davis
scenariusz: Jeb Stuart, David Twohy na podst. serialu Roya Hugginsa z lat 1963-67

Kinowa wersja serialu z lat 60. Emocjonująca ucieczka cenionego chirurga przed prawem, które niesłusznie skazało go na śmierć za zabójstwo żony. Bohater postanawia udowodnić swoją niewinność i wpada na trop jednorękiego mordercy. W tym filmie ani przez chwilę nie można się nudzić, cały czas się coś dzieje, bohater nie ma spokoju, ścigany przez szeryfa federalnego, który cały czas jest na jego tropie. Film doskonale trzyma w napięciu, pełen jest zaskakujących zwrotów akcji i efektownych kulminacji. A Harrison Ford i Tommy Lee Jones grają z ogromnym zaangażowaniem, dzięki czemu film wciąga od początku do końca. Tym bardziej, że scenariusz jest bardzo dobrze przemyślany i logiczny, a reżyser wykazał się dużą sprawnością warsztatową, co może dziwić, bo reżyserem jest twórca mający na koncie dwa filmy ze Stevenem Seagalem i jeden z Chuckiem Norrisem. Ścigany to bez wątpienia najlepszy film Andrew Davisa oraz jego trzecie spotkanie z Tommy Lee Jonesem, które przyniosło aktorowi pierwszego Oscara.

Tajemnice Los Angeles 
L.A. Confidential (1997 / 138 minut)
reżyseria: Curtis Hanson
scenariusz: Brian Helgeland, Curtis Hanson na podst. powieści Jamesa Ellroya

Rozgrywający się w latach 50. dramat policyjny z intrygującą historią znakomicie przełożoną z powieści Ellroya na język filmu. Sugestywnie i przekonująco odzwierciedlony pesymistyczny obraz wielkiego miasta, Miasta Upadłych Aniołów, gdzie do cna zepsuci policjanci wymierzają „absolutną sprawiedliwość”. Doborowa obsada idealnie odtworzyła przed kamerą cechy charakterów swoich postaci - to bohaterowie niejednoznaczni, którzy przekonują się, że w pracy policjanta potrzebna jest odpowiednia doza szaleństwa, bo paraliżująca miasto przemoc nie zostanie pokonana legalnymi metodami. Śledztwo w sprawie masakry w barze prowadzi detektywów do domu publicznego, gdzie prostytutki stylizowane są na gwiazdy filmowe (w tym nagrodzona Oscarem Kim Basinger wyglądająca z długimi blond włosami jak Veronica Lake). Film robi wrażenie stylową i dopracowaną oprawą wizualną (zdjęcia, scenografia, kostiumy), bardzo dobrym aktorstwem (szczególnie Russell Crowe) oraz kilkoma świetnymi pomysłami (m.in. genialne zagranie z Rollo Tomassim, zabawny fragment z Laną Turner), których nie ma w pierwowzorze literackim.

To nie jest kraj dla starych ludzi 

No Country for Old Men (2007 / 122 minuty),
scenariusz i reżyseria: Joel Coen, Ethan Coen na podst. powieści Cormaca McCarthy'ego

Stylistycznie przypominający western, a fabularnie thriller sensacyjny, pierwszy film braci Coen, który jest adaptacją książki. Mężczyzna znajduje walizkę wypełnioną pieniędzmi i ucieka przed zabójcą szukającym tego łupu, z kolei jego tropem podąża szeryf. Trzymający w napięciu film, podobnie jak Tajemnice Los Angeles posiada trzech równorzędnych głównych bohaterów: zwykłego człowieka (everymana), bezwzględnego zabójcę i starego szeryfa. Jednak bohaterowie nigdy się ze sobą nie spotykają, nie mają wspólnych scen i można powiedzieć, że film ten opowiada trzy różne historie. Jednak historie się ze sobą łączą i zmierzają do wspólnego finału. Nie jest to zwykły film sensacyjny między innymi dlatego, że finał będzie wyglądał inaczej niż ktokolwiek mógłby przypuszczać. 

Ucieczka gangstera
The Getaway (1972 / 122 minuty)
reżyseria: Sam Peckinpah
scenariusz: Walter Hill na podst. powieści Jima Thompsona

Film o ludzkiej chciwości, która popycha do zbrodni. Grupa przestępców dokonuje napadu na bank, do podziału łupu jednak nie dochodzi, co powoduje falę przemocy. Gangster ucieka wraz ze swoją żoną przed policją oraz innymi gangsterami. Próbują przekroczyć meksykańską granicę, gdzie powinni być już bezpieczni. Ale czy za kradzione pieniądze mogą żyć długo i szczęśliwie? Kiedy w grę wchodzą duże pieniądze nie można nikomu ufać. Ludzie dla pieniędzy potrafią zabić, nie przejmując się konsekwencjami. Początek filmu jest trochę monotonny, ale kiedy wytrwa się pierwsze pół godziny (do sceny napadu) to film już do końca będzie trzymał w napięciu. Po twórcy Dzikiej bandy można się było spodziewać bardziej dosadnych scen przemocy. Tym bardziej, że po roku 1971 była większa swoboda w amerykańskim kinie lat 70. - jednak Peckinpah stworzył film nieco łagodniejszy, bardziej rozrywkowy, nie pozbawiony jednak mocnych scen.

Wróg publiczny
Enemy of the State (1998 / 132 minuty)
reżyseria: Tony Scott
scenariusz: David Marconi

Szczęśliwy mąż i ojciec oraz szanowany prawnik w jednej osobie nieoczekiwanie staje się celem prześladowań. Zdegradowany do roli uciekającego wroga publicznego próbuje dowiedzieć się, komu i dlaczego zależy na tym, by zniszczyć jego reputację i karierę. Widzowie już to wiedzą - chodzi o pewne nagranie, kompromitujące ważnego urzędnika. Aby taśma nie ujrzała światła dziennego należy sprawić, by będący w jej posiadaniu adwokat stracił wiarygodność. Dynamiczna i sprawnie nakręcona sensacja z Willem Smithem i Gene'em Hackmanem, która dostarcza emocji, trzyma w napięciu i prowokuje do zastanowienia się nad etyką i zasadnością metody inwigilacji, stosowanej przez służby bezpieczeństwa. Rządowe agencje specjalizują się tu w monitorowaniu zwykłych obywateli, śledzeniu ich każdego ruchu w każdym miejscu i o każdej porze. Trudno uwierzyć w tak duży postęp techniki, ale Tony Scott przedstawia ten temat bez zastrzeżeń, w formie wciągającego kina sensacyjnego, wprowadzając widzów w XXI wiek - erę komputeryzacji, nowych technologii i unowocześniania starych metod.

Na koniec pozwolę sobie umieścić rankingi-wyliczanki:

10 najlepszych filmów policyjnych:

1. Bannion (The Big Heat, 1953), reż. Fritz Lang
2. Gorączka (Heat, 1995), reż. Michael Mann
3. Tajemnice Los Angeles (L. A. Confidential, 1997), reż. Curtis Hanson
4. Nietykalni (The Untouchables, 1987), reż. Brian De Palma
5. Francuski łącznik (The French Connection, 1971), reż. William Friedkin

6. Francuski łącznik II (French Connection II, 1975), reż. John Frankenheimer

7. Zabójcza broń 2 (Lethal Weapon 2, 1989), reż. Richard Donner
8. Szklana pułapka 2 (Die Hard 2, 1990), reż. Renny Harlin
9. 48 godzin (48 Hrs., 1982), reż. Walter Hill

10. Brudny Harry (Dirty Harry, 1971), reż. Don Siegel

10 najlepszych filmów gangsterskich:

1. Ojciec chrzestny (The Godfather, 1972), reż. Francis Ford Coppola
2. Ojciec chrzestny II (The Godfather: Part II, 1974), reż. Francis Ford Coppola
3. Bonnie i Clyde (Bonnie and Clyde, 1967), reż. Arthur Penn
4. Biała gorączka (White Heat, 1949), reż. Raoul Walsh
5. Człowiek z blizną (Scarface, 1932), reż. Howard Hawks
6. Ucieczka gangstera (The Getaway, 1972), reż. Sam Peckinpah
7. High Sierra (1941), reż. Raoul Walsh
8. Burzliwe lata dwudzieste (1939), reż. Raoul Walsh
9. Nietykalni (The Untouchables, 1987), reż. Brian De Palma
10. Chłopcy z ferajny (Goodfellas, 1990), reż. Martin Scorsese

10 najlepszych filmów szpiegowskich:

1. Igła (Eye of the Needle, 1981), reż. Richard Marquand
2. Północ, północny zachód (North By Northwest, 1959), reż. Alfred Hitchcock
3. Szarada (Charade, 1963), reż. Stanley Donen
4. Ultimatum Bourne'a (The Bourne Ultimatum, 2007), reż. Paul Greengrass
5. Tożsamość Bourne'a (The Bourne Identity, 2002), reż. Doug Liman
6. Krucjata Bourne'a (The Bourne Supremacy, 2004), reż. Paul Greengrass
7. 36 godzin (36 Hours, 1965), reż. George Seaton
8. 39 kroków (The 39 Steps, 1935), reż. Alfred Hitchcock
9. Trzy dni Kondora (Three Days of the Condor, 1975), reż. Sydney Pollack
10. Człowiek Mackintosha (The MacKintosh Man, 1973), reż. John Huston

10 najlepszych filmów noir (i neo-noir):
1. Listonosz dzwoni zawsze dwa razy (The Postman Always Rings Twice, 1946), reż. Tay Garnett
2. Wielki sen (The Big Sleep, 1946), reż. Howard Hawks
3. Zabójcy (The Killers, 1946), reż. Robert Siodmak
4. Bannion (The Big Heat, 1953), reż. Fritz Lang
5. Dotyk zła (Touch of Evil, 1958), reż. Orson Welles
6. Laura (1944), reż. Otto Preminger
7. Podwójne ubezpieczenie (Double Indemnity, 1944), reż. Billy Wilder
8. Tajemnice Los Angeles (L. A. Confidential, 1997), reż. Curtis Hanson
9. Na krawędzi prawa (Where the Sidewalk Ends, 1950), reż. Otto Preminger
10. Trzeci człowiek (The Third Man, 1949), reż. Carol Reed

10 najlepszych filmów rabunkowych:
1. Gorączka (Heat, 1995), reż. Michael Mann
2. Bonnie i Clyde (Bonnie and Clyde, 1967), reż. Arthur Penn
3. Ucieczka gangstera (The Getaway, 1972), reż. Sam Peckinpah
4. Żądło (The Sting, 1973), reż. George Roy Hill
5. Angielska robota (The Bank Job, 2008), reż. Roger Donaldson
6. Miasto złodziei (The Town, 2010), reż. Ben Affleck
7. Incepcja (Inception, 2010), reż. Christopher Nolan
8. Asfaltowa dżungla (The Asphalt Jungle, 1950), reż. John Huston
9. Włoska robota (The Italian Job, 1969), reż. Peter Collinson
10. Włoska robota (The Italian Job, 2003), reż. F. Gary Gray

10 najlepszych filmów z serii James Bond 007:

1. Goldfinger (1964), reż. Guy Hamilton
2. Operacja 'Piorun' (Thunderball, 1965), reż. Terence Young
3. Szpieg, który mnie kochał (The Spy Who Loved Me, 1977), reż. Lewis Gilbert
4. Tylko dla twoich oczu (For Your Eyes Only, 1981), reż. John Glen
5. W obliczu śmierci (The Living Daylights, 1987), reż. John Glen
6. Licencja na zabijanie (Licence to Kill, 1989), reż. John Glen
7. GoldenEye (1995), reż. Martin Campbell
8. Jutro nie umiera nigdy (Tomorrow Never Dies, 1997), reż. Roger Spottiswoode
9. Casino Royale (2006), reż. Martin Campbell
10. Skyfall (2012), reż. Sam Mendes