Nietykalni

Intouchables (2011 / 112 minut)
scenariusz i reżyseria: Olivier Nakache, Eric Toledano

Idealna pozycja na poprawę humoru, próbująca przemycić kilka gorzkich prawd o życiu. Film opowiada w przejmujący i zabawny sposób o ludzkich ułomnościach i życiowych problemach. Bogaty, owdowiały i niepełnosprawny właściciel eleganckiej posiadłości oraz nieokrzesany i gburowaty cwaniak z kryminalną przeszłością to postacie zupełnie do siebie nie pasujące, lecz jak się okazuje, mogą znaleźć wspólny język i dobrze spędzać czas ze sobą. Mogą sobie nawzajem pomóc i czegoś się od siebie nauczyć. Chciałoby się powiedzieć, że takie optymistyczne i podnoszące na duchu historie zdarzają się tylko w filmach, ale to nieprawda, bo film Nietykalni został zainspirowany prawdziwą historią, zaś Philippe i Driss to postacie autentyczne. Przerobienie ich historii na komedię wcale nie odebrało filmowi autentyzmu, bo nawet ludzie pozornie nieszczęśliwi mają prawo do śmiechu, zabaw, odrobiny szczęścia.

Zrealizowany przez początkujących filmowców komediodramat zaskakuje dojrzałością, nie próbując na siłę rozbawić, humor zaś wynika ze spotkania dwóch odmiennych charakterów, jest niewymuszony i bezpretensjonalny. Kiedy widzimy Philippa i Drissa osobno to widzimy ludzi nieszczęśliwych i udręczonych, niezdolnych wykrzesać z siebie choćby uśmiech, lecz kiedy tych dwóch ponuraków się spotka to nagle, jakby za sprawą czarów, obaj pechowcy odkryją w sobie optymistyczną naturę, ochotę do szaleństwa i poczucie humoru, którymi potrafią zarazić widzów. W dodatku można się tu pośmiać z elitarnej kultury i sztuki - z opery, galerii obrazów, pisania wierszy, koncertu muzyki klasycznej, które wraz z reakcją Drissa składają się na komediowe perełki.

Reżyserzy doskonale wiedzą, kiedy uderzyć w melancholijne, a kiedy w komediowe tony, dzięki czemu udaje im się nie tylko rozbawić, lecz także skłonić do refleksji. Znakomicie wykreowali bohaterów w swoim scenariuszu i poprowadzili nieznanych aktorów w taki sposób, by wzbudzali w widzach sympatię mimo ich ułomności i wad. W filmie nie występują gwiazdy pierwszej wielkości, ale mimo tego, obsada to bardzo mocny punkt tej komedii. François Cluzet i Omar Sy przekonująco odegrali swoje role, dobrze sobie poradzili zarówno w scenach komediowych jak i dramatycznych. Wspierani przenikliwym scenariuszem stworzyli postacie sympatyczne i zabawne.

Twórcy filmu unikają nadmiernego moralizowania, nie wciskają banalnych frazesów ani niepotrzebnych dialogów i scen. Każdy fragment tej komedii wydaje się uzasadniony i przemyślany. Nawet elementy scenografii takie jak obrazy na ścianach mają tu określoną funkcję. Dialogi zaś świetnie charakteryzują bohaterów i zależności między nimi. Są adekwatne do sytuacji, czasem powodują śmiech, czasem zmuszają do zastanowienia się nad niektórymi aspektami życia i otaczających nas ludzi. W filmie nie brakuje wulgaryzmów, które służą przedstawieniu tkwiącej w człowieku mrocznej natury, którą można zwalczyć przez pozytywne nastawienie do świata i ludzi oraz korzystanie z życia jak tylko się da, maksymalnie i bez ograniczeń.

Nietykalni to niebanalne, zabawne i pouczające kino o koleżeństwie, a humor okazuje się tu idealnym, podanym w rozsądnych dawkach lekarstwem na ludzkie problemy i nieszczęścia. Bohaterowie uczą się od siebie nawzajem, zaczynają poznawać życie od jaśniejszej strony i przekonują się, że razem mogą dokonać wielkich rzeczy mimo ograniczeń, które pozornie uniemożliwiają im wiele czynności. Tak jak nędzni, pozbawieni ogłady i niezbyt atrakcyjni osobnicy mogą cechować się bogactwem wewnętrznym tak również skromny i pozornie banalny film może się okazać skrywającym bogactwo treści ambitnym komediodramatem. Francuzi jak nikt inny potrafią z odpowiednim dystansem i humorem pokazać na ekranie konfrontację osobowości pochodzących z różnych środowisk, żyjących w wielokulturowym społeczeństwie. Potrafią mądrze korzystać ze stereotypów i komizmu połączonego z cynizmem i ironią, by widzom przekazać historię zabawną, wzruszającą i pouczającą.