Gdzie ty, tam i ja. Kiedy reżyser obsadza żonę...

Tekst opublikowany także w serwisie film.org.pl

 
Gdy Roman Polański realizował w Stanach Dziecko Rosemary (1968) myślał o tym, by główną rolę dać swojej nowo poślubionej żonie, Sharon Tate. Liczył, że ktoś inny też wpadnie na ten pomysł – uważał bowiem, że jemu nie wypada. Gdy razem pracowali na planie Nieustraszonych pogromców wampirów (1967) nie byli jeszcze małżeństwem i gdyby nie pobrali się w styczniu 1968 to pewnie łatwiej by im było współpracować. W historii kina istnieje jednak spora grupa reżyserów, którzy nie bali się angażować własnych żon i całkiem nieźle na tym wychodzili. Już w epoce kina niemego można znaleźć takie pary, np. Raoul Walsh i Miriam Cooper oraz Carmine Gallone i Stanislawa „Soava” Winawerówna. W latach trzydziestych we Francji działał Henri Decoin wraz z małżonką Danielle Darrieux, natomiast w Polsce niejaka Barbara Orwid wystąpiła tylko w pięciu filmach – wszystkie reżyserował jej mąż Leonard Buczkowski.

Pustka. Bogart jak dynamit

In a Lonely Place (1950 / 94 minuty)
reżyseria: Nicholas Ray
scenariusz: Andrew Solt na podst. powieści Dorothy B. Hughes i adaptacji Edmunda H. Northa

Tekst opublikowany także w serwisie film.org.pl

W latach czterdziestych Humphrey Bogart zagrał tyle świetnych ról, że nie musiał już niczego udowadniać. Tym bardziej, że rola w przygodowym westernie Skarb Sierra Madre (1948) Johna Hustona dobitnie pokazała, że nie tylko w rolach cynicznych twardzieli i kochanków sprawdza się idealnie. Znakomicie potrafił się odnaleźć także w rolach na wpół szalonych, gubiących gdzieś po drodze skrupuły i zasady przyzwoitości. W Pustce Nicholasa Raya o postaci Bogarta mówi się, że jest jak dynamit - w końcu musi wybuchnąć. I właściwie trudno sobie wyobrazić innego aktora w tej roli. Napięcie w filmie Raya polega właśnie na tym, że czeka się cały czas na ten moment, kiedy główny charakter wreszcie wybuchnie.

Wiatr nad Everglades

Wind Across the Everglades (1958 / 93 minuty)
reżyseria: Nicholas Ray
scenariusz: Budd Schulberg

Christophera Plummera można obecnie oglądać w kinach w najnowszym thrillerze Davida Finchera Dziewczyna z tatuażem. To dobry pretekst by przypomnieć sobie jego wczesne role filmowe. Pierwszy raz można go było zobaczyć na dużym ekranie 54 lata temu i już w drugim filmie zagrał główną rolę, i to u reżysera, który zasłynął współpracą z Jamesem Deanem przy Buntowniku bez powodu. W filmie Wiatr nad Everglades Plummer wcielił się w postać miłośnika przyrody, próbującego ratować ptactwo przed kłusownikami. Zrealizowany w Parku Narodowym Everglades na Florydzie film przygodowy opowiada o spotkaniu dwóch osobowości, których wiele różni. Pierwszym z nich jest grany przez Plummera Walt Murdock, strażnik przyrody nazywany „ptasznikiem”, dbający o środowisko, ale nie potrafiący nikogo przekonać, że przyroda jest piękna i nie należy jej niszczyć. Drugim głównym bohaterem jest przywódca bandy kłusowników Cottonmouth - człowiek, który rządzi twardą ręką i aby nie stracić szacunku swoich kompanów łamie prawo i nie okazuje słabości.

Buntownik bez powodu - czerwona kurtka Jamesa Deana

Rebel Without a Cause (1955 / 111 minut)
reżyseria: Nicholas Ray
scenariusz: Stewart Stern

Portret amerykańskiej młodzieży lat 50-tych. Szukanie autorytetów wśród starszych kolegów, konflikty z rodzicami i policją oraz buntowanie się przeciwko regułom, nie dającym zbyt wiele swobody - regułom, ustalonym przez dorosłych w celu zbytniego kontrolowania swoich dzieci i narzucania im swojej woli. Rodzice, nauczyciele ani nawet przedstawiciele prawa nigdy nie byli autorytetami dla młodych ludzi. Nastolatkowie większy respekt mieli do starszych kolegów, którzy wydawali się silniejsi i niezależni, a tak naprawdę byli równie samotni i nieszczęśliwi.