Najlepsze lata naszego życia

The Best Years of Our Lives (1946 / 172 minuty)
reżyseria: William Wyler
scenariusz: Robert Emmet Sherwood na podst. powieści MacKinlaya Kantora Glory for Me

„Wojna nauczyła nas lepiej rozumieć świat. Po zobaczeniu trupów obozu w Dachau nie jesteśmy już tymi samymi ludźmi. I dlatego musimy stwierdzić, że Hollywood nie odzwierciedla świata i czasów, które przeżywamy”. Te słowa wypowiedziane przez Williama Wylera stanowią idealne podsumowanie „złotej ery Hollywood” (1930-50). Konsekwencją drugiej wojny światowej było nie tylko powstanie licznych filmów o tematyce wojennej, ale także rozwijanie się nurtu realistycznego w kinie amerykańskim. To i tak był tylko margines, bo głównym celem producentów pozostało dostarczanie widzom rozrywki. Dlatego warto zwrócić uwagę na wąskie grono powojennych obrazów, w których twórcy starali się przekazać gorzką, ale szczerą prawdę o rzeczywistości, o ludziach i ich problemach.

Western Noir. Ścigany

Pursued (1947 / 101 minut)
reżyseria: Raoul Walsh
scenariusz: Niven Busch

Ścigany Raoula Walsha to oczywiście nie jest pierwowzór Ściganego Andrew Davisa. Tytułowy bohater nie został oskarżony o przestępstwo, którego nie popełnił. Nie musi uciekać przed prawem, a i tak czuje się osaczony jak zwierzę podczas polowania. On ucieka przed przeszłością, ale jeśli chce się ustatkować musi stawić jej czoła. Musi dowiedzieć się, co sprawiło że stał się wyrzutkiem i dlaczego los popychał go ciągle w stronę kłopotów. Brzmi enigmatycznie i taki jest właśnie ten film. Nie ma tu prostej fabuły, którą można by streścić w jednym zdaniu. Akcja rozgrywa się w Nowym Meksyku na przełomie XIX i XX wieku, ale ten kto spodziewa się klasycznego, pełnego przygód westernu będzie zawiedziony. Walsh zrealizował w westernowych realiach kino noir wzbogacone o wnikliwe portrety psychologiczne bohaterów.

Cień wątpliwości

Shadow of a Doubt (1943 / 108 minut)
reżyseria: Alfred Hitchcock
scenariusz: Thornton Wilder, Sally Benson, Alma Reville na podst. opowiadania Gordona McDonella

Pewnie niejeden człowiek przeżył ogromne rozczarowanie z powodu osoby, którą uważał za nieskazitelną, wspaniałą i godną zaufania. Pewnie niejeden zaliczył bolesny upadek, gdy przekonał się, że ludzka intuicja czasem zawodzi, a czyjeś zaufanie może zostać bezczelnie wykorzystane. To oczywiście banały, ale na kinowym ekranie nawet banalne prawdy mogą zostać ukazane w ciekawy sposób. Tak jak w filmie Cień wątpliwości, którego reżyser Alfred Hitchcock był nie tylko sprawnym warsztatowo filmowcem i mistrzem suspensu, ale też wnikliwym obserwatorem codzienności i ludzkich zachowań. Cień wątpliwości to jeden z jego najlepszych filmów, który pozornie wygląda jak klasyczny thriller kryminalny, a w istocie okazuje się przejmującym studium charakterów.