Sin City: Damulka warta grzechu

Sin City: A Dame to Kill For (2014 / 102 minuty)
reżyseria: Robert Rodriguez, Frank Miller
scenariusz: Frank Miller na podst. własnej powieści graficznej

Robert Rodriguez już nieraz udowadniał, że odgrzewany kotlet przeważnie smakuje gorzej od oryginału. Zarówno Desperado 2 (2003) jak i Maczeta zabija (2013) to przeciętniaki, które bez żalu można było w całości wyrzucić do kosza zamiast prezentować widowni. I dlatego obawy odnośnie sequela Sin City były uzasadnione. Na szczęście jednak film nie jest taki zły jak sugerują niektóre recenzje. Wciąż widać tu pomysłowość twórców, ich biegłość w korzystaniu z nowoczesnej technologii i kreowaniu ponurej rzeczywistości. Wciąż daje się we znaki kunszt operatorów oraz specjalistów od scenografii, kostiumów i efektów specjalnych. Godny podziwu jest także zapał aktorów, ich doskonałe wyczucie konwencji i odgrywanie ról w sposób zniekształcony, daleki od wiarygodności psychologicznej.

Podobnie jak poprzednik film składa się z trzech segmentów, które są częścią mrocznej opowieści o mężczyznach twardych jak skała, zabójczych i pięknych kobietach oraz beznadziejnie ponurym mieście, gdzie bezprawie i wszelkie nadużycia są na porządku dziennym (i nocnym). Najważniejszą historią w tym zestawie jest opowieść o złej kobiecie imieniem Ava (tak jak Ava Gardner, femme fatale w Zabójcach Roberta Siodmaka). Świadomie uwodzi mężczyzn dla własnych korzyści - jak modliszka jest gatunkiem rzadkim i drapieżnym, potrafi ugryźć tak by zabolało najmocniej. Wbrew tytułowi nie warta jest grzechu - jest fałszywą i podłą damulką, do cna przeżartą nieprawością, immoralizmem i megalomanią. Niezależnie od tego, czy pojawia się w szykownej błękitnej sukni czy w negliżu wzbudza pożądanie. Trzeba być osobą pozbawioną wrażliwości by się nią nie zachwycić.

Drugi ważny wątek filmu pokazuje losy młodego hazardzisty Johnny'ego, który ma szczęście i pecha jednocześnie. Jak to możliwe? Otóż ogrywa w pokera nieuczciwego senatora Roarka, człowieka pełnego bezwzględności i agresji. W efekcie kończy z raną postrzałową i połamanymi palcami. Ale to tylko pozorny koniec, bo spotkanie z tym niebezpiecznym politykiem jeszcze raz się odbędzie. Zarozumiały szuler nie może okazać słabości i uciec z miasta - pragnie zemsty, więc wróci do pechowego kasyna. O zemście marzy również seksowna tancerka Nancy. W pierwszej części była jedną z nielicznych niewinnych istot w Sin City, ale w sequelu jej charakter uległ przemianie. Tacy ludzie jak skorumpowany senator Roark sprawili, że stała się dziewczyną niestabilną emocjonalnie, grzesznicą ogarniętą żądzą odwetu, wlewającą w siebie litry alkoholu.

Z tych historyjek wyłaniają się podstawowe grzechy czarno-białego miasta i jego mieszkańców: agresja, hazard, snobizm, wyrachowanie, wichrzycielstwo, wyuzdanie... Nancy Callahan, tancerka egzotyczna z klubu Kadie's Bar, tak mówi o Basin City: To zgniłe miasto, zepsuje każdego. Robert Rodriguez znakomicie tę zgniliznę pokazał, każda scena jest skadrowana zgodnie ze szczegółowym storyboardem. Ustawienia kamery, kolorystyka, stroje i rekwizyty zostały dopasowane w taki sposób, by charakteryzowały poszczególnych bohaterów. Postacie są zróżnicowane, każdy jest w różnym stopniu zły. Najgroźniejszym zakapiorem nie jest gangster czy psychopata, ale senator - człowiek, który posiada immunitet, jest nietykalny nawet jak popełni przestępstwo. Szeroko rozumiane prawo stoi po stronie takich ludzi. To oni rządzą miastem i lepiej z nimi nie zadzierać. Aby ich unieszkodliwić należy stanąć poza prawem, toteż samemu trzeba stać się przestępcą.

W obsadzie jest kilka zmian w stosunku do pierwowzoru. Michael Clarke Duncan zmarł w 2012 roku i do roli Manute szukano następcy - czarnego aktora o podobnej posturze (1,94 m). Wybrano Dennisa Haysberta, który ma dokładnie tyle samo centymetrów wzrostu co poprzednik, a oprócz tego jest dobrym aktorem o mocnej, wyrazistej barwie głosu. Kolejna zmiana dotyczy postaci Dwighta McCarthy'ego - Josh Brolin zastąpił Clive'a Owena, co okazało się niezbyt trafną decyzją, to najsłabsze ogniwo w obsadzie aktorskiej. Za to bardzo udany występ zaliczyła słodka koreańska piękność Jamie Chung w roli Miho - powinna dostać oddzielny film, tzw. spin off. W pierwowzorze w tę postać wcieliła się Japonka Devon Aoki, ale to jej następczyni błyszczy jaśniej, olśniewając urokiem, lodowatym spojrzeniem i zabójczą witalnością.

Efektownie przerysowane role w sequelu zagrali Joseph Gordon-Levitt i Eva Green. Doskonale wpasowali się w nastrój filmu, odgrywając role instynktownie i półserio. Mickey Rourke po wybitnej kreacji w Zapaśniku (2008) raczej już niczym nie zaskoczy. Darren Aronofsky wyciągnął z niego wszystko co tylko się dało. Za to Rodriguez wyciągnął dużo z Jessiki Alby. Podobała mi się jej mimika - Alba niemalże bez słów pokazała emocje jakie maltretują jej bohaterkę, psują jej charakter, niszczą to co najlepsze. Jeśli mowa o aktorach to należy wspomnieć o Powersie Boothe, doświadczonym wykonawcy specjalizującym się w rolach czarnych charakterów. W Sin City 2 znalazł się on w swoim żywiole i po raz kolejny przekonująco odegrał degenerata, który nie umie przegrywać, lubi za to sprawiać ludziom ból i obserwować ich udrękę.

Damulka warta grzechu nie dorównuje poprzedniej, zrealizowanej 9 lat temu, ekranizacji komiksu Franka Millera, ale jest to pozycja warta 20 złotych za bilet do kina. Od czasu premiery pierwszej części (czyli od 2005 roku) nie powstawały filmy w podobnej estetyce, więc pod względem wizualnym nadal jest to kino oryginalne. Fabuła nie jest zbyt nowatorska, bo znowu mamy motywy zemsty, zachwiania porządku i podwójnej moralności. Znowu wpadamy w bagno, z którego wyjdziemy zdemoralizowani i brudni, nieufni wobec innych ludzi, pesymistycznie patrzący na rzeczywistość. Chłodna kalkulacja jaka rządzi mentalnością ludzką powoduje, że świat widziany jest w szarych kolorach, nie nastawiających zbyt optymistycznie. Za pomocą nieszablonowej strony wizualnej udało się doskonale przedstawić ten bolesny fatalizm. Powstało dość specyficzne kino rozrywkowe łączące neo-noir z brutalnym komiksem.