American Hustle

(2013 / 138 minut)
reżyseria: David O. Russell
scenariusz: Eric Warren Singer, David O. Russell

Realizując American Hustle David Russell udowodnił, że potrafi doskonale blefować. Na jego sprawnie przyrządzoną sztuczkę nabrali się członkowie Akademii przyznając produkcji aż 10 nominacji do Oscara. Na ten trik dali się też nabrać widzowie, którzy oczekiwali lekkiej i trzymającej w napięciu opowieści kryminalnej, a otrzymali ciężkostrawne i przewidywalne kino obyczajowe o skomplikowanych relacjach między ludźmi. Reżyser miał w rękawie sporo asów, którymi się posłużył by ukryć swoją niekompetencję. Mając wiele atutów, do których zaliczyć należy przede wszystkim znakomitych aktorów, można było poszaleć i pobawić się gatunkowymi kliszami. Martin Scorsese czy Quentin Tarantino z pewnością wiedzieliby jak wykorzystać dobrą sensacyjną fabułę i zdolnych aktorów, by opowiedzieć historię wciągającą i pełną emocji.

Taksówką na szafot. O filmie Martina Scorsese

Taksówkarz / Taxi Driver (1976 / 113 minut)
reżyseria: Martin Scorsese
scenariusz: Paul Schrader

W roku 1974 samozwańczy obrońcy sprawiedliwości odtwarzani przez Charlesa Bronsona (Paul Kersey, Vince Majestyk) przetarli szlak dla ich ewentualnych następców pragnących oczyścić miasto z najgorszych szumowin. Szukający własnej drogi twórczej 33-letni Martin Scorsese podchwycił pomysł i z banalnej opowieści sensacyjnej uczynił dzieło doceniane przede wszystkim przez krytyków, a nie miłośników kina akcji. Nie zdobył oscarowej nominacji za reżyserię, ale Złota Palma w Cannes i tak dobitnie świadczy o tym, że mamy do czynienia z kinem na najwyższym światowym poziomie. W Taksówkarzu widoczne są echa wojny w Wietnamie i afery Watergate, jest wielka polityka i wielka afera z dziwkami i alfonsami, jest brudne i niebezpieczne miasto oraz wyobcowany bohater, który z biernego obserwatora przekształca się w uzbrojonego szaleńca.

Najtrudniejszy pierwszy krok - o filmowych debiutach

Wszystkich filmowców łączy jedno - każdy ma na swoim koncie debiutancki film, którym próbował zaistnieć w elitarnym świecie kina. Niektórzy już na początku drogi twórczej doskonale wiedzieli w jakim kierunku chcieli podążyć. Inni podjęli poszukiwania, które zaprowadziły ich na szczyt lub pogrążyły w otchłani zapomnienia. Nieliczni zdobyli bezgraniczne zaufanie widzów i krytyków, większość musiała jednak każdym nowym filmem udowadniać swoją wartość. Wielu reżyserów marzyło o twórczej niezależności, ale nawet ich wkrótce zjadła komercja. Historia kina obfituje w zróżnicowane debiuty zarówno tych, którzy nie wykorzystali tkwiącego w nich potencjału jak i twórców cechujących się indywidualnym stylem, który wraz z doborem odpowiednich tematów uczynił ich prawdziwymi mistrzami kina.

10 najciekawszych filmowych duetów

Laurel i Hardy w filmie The Music Box

Już niemal sto lat temu filmowcy dostrzegli jak duży potencjał kryje się w duetach, a dwóch zabawnych bohaterów na pierwszym planie oznacza podwójną dawkę śmiechu. Czasem też wzruszeń jak w filmie Brzdąc, w którym Jackie Coogan towarzyszył Charliemu Chaplinowi. W latach 20. duński reżyser Lau Lauritzen wylansował parę komików Carla Schenstrøma i Haralda Madsena (znanych w Polsce jako Pat i Pataszon), a następnie  amerykański producent Hal Roach połączył w duet Stana Laurela i Olivera Hardy'ego (u nas znanych jako Flip i Flap). W latach 30. i 40. popularnością cieszyła się para detektywów Nick i Nora z cyklu Pościg za cieniem oraz mieszkający wśród dzikich zwierząt Tarzan i Jane z serii przygód władcy dżungli.

10 najciekawszych męskich postaci

W zestawieniu dotyczącym postaci kobiecych większą część stanowiły bohaterki współczesne wykreowane przed kamerą na przestrzeni ostatnich 20 lat. Z mężczyznami sytuacja jest już nieco inna - tylko jeden bohater nowego wieku znalazł miejsce w moim rankingu. To oczywiście nie oznacza, że współczesne kino oferuje coraz mniej ciekawych ról dla facetów, ale i tak widać, że kobiety coraz częściej przejmują pałeczkę. Jeden z najbardziej kasowych reżyserów XXI wieku, Quentin Tarantino, umożliwił swoim bohaterkom dokonywać zemsty w bardziej spektakularny sposób niż czynił to niegdyś Charles Bronson. Twórca Kill Billa dał kobiecie miecz samurajski, Eastwood - rękawice bokserskie, Rodriguez - karabin zamiast nogi, a Verhoeven zgotował młodej Żydówce okropne przeżycia wojenne. Natomiast w nowym filmie o Hitchcocku to ponoć nie tytułowy bohater gra pierwsze skrzypce, ale jego żona Alma Reville.

Poradnik pozytywnego myślenia

Silver Linings Playbook (2012 / 122 minuty)
reżyseria: David O. Russell
scenariusz: David O. Russell na podst. powieści Matthew Quicka

Nowy film twórcy Fightera pozornie wygląda jak ambitny dramat psychologiczny o skrzywionych psychicznie ludziach, którzy próbują sobie radzić ze swoimi problemami. W rzeczywistości okazuje się typową komedią romantyczną z przewidywalnym do bólu zakończeniem. Czy to źle? Częściowo tak, bo były zadatki na kino głębokie i refleksyjne, ale z drugiej strony - to jedna z najfajniejszych komedii romantycznych jakie widziałem, więc nie będę mu zarzucał, że jest taki a nie inny. A przyznanie filmowi aż ośmiu nominacji do Oscara jest nie tylko następstwem fachowej kampanii reklamowej, ale świadczy także o tym, że ta nieskomplikowana historia trafia prosto do serca, wzrusza, bawi i wprawia w pozytywny nastrój.

Elita zabójców

Killer Elite (2011 / 116 minut)
reżyseria: Gary McKendry
scenariusz Matta Sherringa inspirowany książką Ranulpha Fiennesa pt. The Feather Men

Po efektownym prologu mamy informację, że film oparty jest na prawdziwych wydarzeniach. Taka informacja jest z reguły, dla reżyserów i scenarzystów, najprostszym usprawiedliwieniem wszelkich nielogicznych wydarzeń i niewiarygodnych zachowań bohaterów. W związku z tym w filmie McKendry'ego obserwujemy wiele spektakularnych sytuacji, nastawionych przede wszystkim na dostarczenie widzom rozrywki, a nie realistyczne przedstawienie działań jednostki specjalnej SAS. Jednak podjęcie takiej tematyki sprawia, że mamy tu do czynienia nie tylko z kinem akcji, ale także z thrillerem politycznym o tym, że w rękach silnej, budzącej respekt organizacji i ludzi mających duże wpływy zabójcy są tylko pionkami w rozgrywce na śmierć i życie. Nikogo nie obchodzi, że się nawzajem pozabijają, bo ludzie na szczytach władzy i tak osiągną swój cel, mają do tego odpowiednie środki i wpływy.

Wędrowcy i buntownicy, czyli o filmach drogi

Road movies to filmy, w których podróż jest metaforą życia i czasów, w których żyjemy. Nie ważne dokąd i po co jadą bohaterowie. Liczy się to, że podczas podróży poznają innych ludzi i poznają życie z innej strony. Poprzez podróż zmieniają swój charakter, z obserwatorów stają się buntownikami, wyrażają protest przeciwko „systemowi”, np. przeciwko wojnie w Wietnamie, albo w ogóle przeciwko całej polityce, która nie szanuje i niszczy „zwykłych” obywateli. Ich postępowanie może spowodować, że ci zwykli obywatele też mogą wkrótce stać się takimi buntownikami. Im więcej takich buntowników tym większe szanse na zwycięstwo. Jeśli ktoś próbuje sam walczyć z systemem to na pewno przegra. Ale już sam fakt, że próbuje działać zjednuje mu zwolenników. Dużą rolę odgrywają media, które potrafią zrobić z człowieka bohatera, ofiarę albo oszusta.

Mafia nie przebacza, czyli o filmach gangsterskich

Kino gangsterskie ma swoje początki na przełomie lat 20. i 30. (w czasach Wielkiego Kryzysu), kiedy Stany Zjednoczone zostały opanowane przez gangsterów. Wtedy powstały filmy: Ludzie podziemia (Underworld, 1927), Mały Cezar (Little Caesar, 1931), Wróg publiczny nr 1 (The Public Enemy, 1931) i najlepszy z nich Człowiek z blizną (Scarface, 1932). Potem ze względu na Kodeks Haysa głównymi bohaterami uczyniono agentów rządowych (g-men), walczących z gangsterami. Stopniowo jednak łamano tę zasadę, ale gangsterzy nie mogli być bohaterami pozytywnymi do lat 60. W roku 1967 wraz z filmami Bonnie i Clyde oraz Zbieg z Alcatraz ten gatunek narodził się na nowo. Powstały wybitne, reprezentatywne filmy o mafii i gangsterach, które realizowali m.in. Francis Ford Coppola, Martin Scorsese i Brian De Palma, zaś gwiazdami tych filmów byli przede wszystkim Robert De Niro i Al Pacino.

To są czasy dla twardych ludzi, czyli o filmach sensacyjnych

Filmy sensacyjne to gatunek bardzo rozległy, obejmujący thrillery, filmy kryminalne (w tym gangsterskie i policyjne), szpiegowskie oraz sensacyjno-wojenne. Te filmy cechuje sensacyjna akcja, motyw walki dobra ze złem, czasami także zaskakujące zwroty akcji i efektowna kulminacja. Bohaterami filmów sensacyjnych są często policjanci, gangsterzy, najemnicy, agenci oraz zwykli ludzie szukający sprawiedliwości na własną rękę. Dlatego poniższe zestawienie jest bardzo różne, o odmiennej tematyce, ale wszystkie te filmy, dzięki sprawnej reżyserii, dostarczają rozrywki i emocji. Kolejność alfabetyczna.