Ciekawy przypadek Benjamina Buttona

The Curious Case of Benjamin Button (2008 / 166 minut)
reżyseria: David Fincher
scenariusz: Eric Roth na podst. fabuły Erica Rotha i Robina Swicorda inspirowanej nowelą F. Scotta Fitzgeralda  

Zwykły życiorys niezwykłego człowieka ma w sobie nutkę niepokoju, która sprawia, że czeka się z niecierpliwością na zakończenie. Niestety, to oczekiwanie staje się prawdziwą męczarnią, bo ten trwający ponad 160 minut film okazuje się mało porywającą kroniką XX wieku i przewidywalną opowieścią o człowieku, który urodził się jako staruszek z artretyzmem i z każdym kolejnym rokiem wyglądał młodziej. Taka historia miała w sobie ogromny potencjał, bo dawała duże pole do popisu dla wyobraźni filmowców i mogłaby dostarczyć widzom sporo emocji, gdyby została przyrządzona odpowiednią dawką humoru i zaskakujących wydarzeń, wynikających z obecności bohatera w ważnych momentach historii.

Ten film mógł się udać, bo za napisanie scenariusza zabrał się Eric Roth, który w sposób genialny zaadaptował dla kina ciekawy przypadek Forresta Gumpa. O ile jednak Forrest Gump Roberta Zemeckisa oddziaływał na widzów zaskakującym połączeniem zabawnych scen z goryczą życiowych dramatów i porażek, tak film Davida Finchera, świetnego reżysera i specjalisty od thrillerów, nie ma już takiej siły, zaś śladowe ilości humoru zostały przytłoczone przez elementy melodramatu, melancholię, nudę oraz niebanalny, lecz zaserwowany bez emocji i wyczucia, wątek miłosny. Pojawiają się od czasu do czasu pomysłowe, zabawne fragmenty, jak np. przypowieść o naukowcu, który zbudował zegar ze wskazówkami poruszającymi się w lewą stronę, albo krótkie zwierzenia człowieka, którego piorun raził siedem razy - takich perełek jest jednak zbyt mało, jak na tak długi film.

Film ma wszystko, co powinno gwarantować wysokiej klasy kinowy spektakl. Udało się zatrudnić doświadczonego reżysera, świetnych aktorów w obsadzie i sztab wielu hollywoodzkich specjalistów, udało się także stworzyć oryginalną postać, co wyróżnia się spośród współczesnych hollywoodzkich filmów, wśród których spora część to remake'i oraz filmy inspirowane klasycznymi produkcjami z dawnych lat. Film Finchera mógł więc zadziwić współczesnych widzów nowatorstwem i nieprzeciętną wyobraźnią filmowców. Ale coś tu jednak nie zagrało właściwie, bo oprócz znakomitej charakteryzacji i efektów specjalnych nie ma tu niczego, co by zrobiło wrażenie na widzach. Długi czas trwania powoduje, że finezyjna historia w pewnym momencie zaczyna nudzić, a los głównych bohaterów przestaje widzów obchodzić. Film został opowiedziany w sposób zupełnie nieangażujący, pozbawiony emocji. Scenarzysta i reżyser z żelazną konsekwencją opowiadają w sposób mechaniczny losy Buttona, nie stosując żadnych zaskakujących zwrotów akcji, które mogłyby zwiększyć napięcie, nieco podkręcić tempo i sprawić, by ta historia stała się bardziej atrakcyjna. Przedstawione od urodzin aż do śmierci życie Benjamina Buttona nie jest ciekawe, inspirujące ani pouczające.

Film został wyróżniony wieloma nominacjami do Oscara, co jest na pewno sporym zaskoczeniem, bo to zdecydowanie najsłabszy film Finchera. Można w nim znaleźć bardzo niewiele zalet, które i tak nie są w stanie wynieść tego filmu ponad przeciętność. Najważniejsze atuty filmu to przekonujące efekty specjalne i udana charakteryzacja, pod którą trudno rozpoznać Brada Pitta i Cate Blanchett jako staruszków. Reszta nie zachwyca, nawet aktorstwo, może z wyjątkiem Taraji P. Henson w roli przybranej matki Benjamina, ale np. Brad Pitt zagrał tu jedną ze słabszych ról w swojej karierze. Nie zachwyca strona techniczna ani wizualna, nie dość wiarygodnie oddano na ekranie klimat czasów i miejsc, w których rozgrywa się akcja (od końca I wojny światowej do ostatnich dekad XX wieku). Reżyser nie błysnął swoim talentem i umiejętnościami, nie udało mu się stworzyć wzruszającego, pełnego emocji melodramatu. David Fincher dokonał rzeczy niezwykłej, przedstawiając widzom ciekawy przypadek w zaskakująco nieciekawej formie.